Το τραγούδι των σομπρέρος

Σ΄ενα beach bar κοντά στη Νικήτη πρόσεξα αυτές τις παράξενες ομπρέλες θαλάσσης που ήταν κάτι ΤΕΡΑΣΤΙΑ σομπρέρος. Πανέμορφα, αγέροχα και επιβλητικά έμοιαζαν να δεσπόζουν, να κυριαρχούν στο χώρο. Ενιωσα όμως ότι κάτι περίεργο συνέβαινε. Οτι κατα κάποιο τρόπο ήταν δεμένα και αιχμάλωτα, καταδικασμένα να προσφέρουν τη σκιά τους στα λαδωμένα, ιδρωμένα κορμιά των λουόμενων ενώ θα ήθελαν να προστατεύουν τα σκληρά και ρυτιδιασμένα μεξικάνικα κούτελα του μόχθου και της εργατιάς

Παραπέρα, άκουσα κάτι ντόπιους παππούδες να μιλάνε για τον Θρύλο που λέει ότι αν κάτσεις κάτω από τα τεράστια αυτά σομπρέρος αργά τη νύχτα, το ξημέρωμα θα τα ακούσεις να τραγουδάνε ένα γλυκό παραπονιάρικο τραγούδι.

Τέτοια περίεργη που είμαι, μου κόλλησε η ιδέα να διαπιστώσω ιδίοις όμασοι αν ισχύει ο θρύλος. Μου φάνηκε αθώο και εύκολο το πείραμα. Τα σομπρέρος ήταν απέναντι απτο διαμέρισμα που νοικιάζαμε και έτσι το "καλό" δεν άργησε να γίνει...

Πήγα τη νύχτα, ντυμένη σαν τον κλέφτη, τυλιγμένη με μια ροζ πασμίνα (που να βρω μαύρη τέτοια ώρα?), τα μαλλιά μου τα έχωσα μέσα σε ένα τεράστιο καλοκαιρινό ψάθινο καπέλο για να μην φαίνονται, και κουβαλούσα μαζί και τη μπλέ λουλουδωτή πετσέτα θαλάσσης μου (αν μ' έβλεπε κάποιος θα με περνούσε για τρελή και θα ήμουν τώρα διακοπές στο Δαφνί.... )

Ξάπλωσα στην ξαπλώστρα λοιπόν, σκεπάστηκα με την πετσέτα θαλάσσης που κουβάλησα και τρέμοντας από την υγρασία περίμενα ώρα πολύ, μες στη σκοτεινιά, φοβισμένη και νυσταγμένη. Και πράγματι μέσα στην παραζάλη του ύπνου και του ξύπνιου άρχισε. Ξεκίνησε στην αρχή σαν ελαφρύ θρόισμα, συνέχισε σαν το βουητό που βγάζουν τα τεράστια κοχύλια όταν τα κολλήσεις στο αυτί σου, και εξελίχθηκε σε αχνό πονεμένο τραγούδι

Το τραγουδούσαν τα σομπρέρος στα Ισπανικά αλλά κατά περίεργο τρόπο το καταλάβαινα.
Υμνούσε τον τόπο καταγωγής τους, τις ομορφιές του, τα χρώματα και τις μυρωδιές του. Και συνέχιζε το τραγούδι και έλεγε για τα σκλαβωμένα σομπρέρος όλου του κόσμου που κάθε χρόνο περιμένουν το πρώτο δυνατό Φθινοπωρινό μπουρίνι και ελπίζουν να είναι αυτό που θα τους δώσει την δύναμη και ώθηση για να πετάξουν προς την προγονική γη, το Μεξικό. Και πετώντας, από τον ουρανό ψηλά θα δίνουν κουράγιο και στις ομπρέλες άλλων εθνικοτήτων που υπηρετούν παρά την θέλησή τους, τους λαδωμένους λουόμενους. Ελεύθερα και ευτυχισμένα, κάποτε θα ενωθούν με τα αδέρφια τους στο Μεξικό και θα σκιάζουν μόνο τα αγαπημένα πρόσωπα των μεξικάνων αφεντικών τους.
Λαχταράνε την στιγμή που θα κόψουν τα δεσμά τους, και σαν τα σμήνη των αποδημητικών πουλιών θα φτάσουν παρέα ως τη μητέρα γη.
Και αναζητούν τον ελευθερωτή τους, τον repartidor de los esclavos όπως τον αποκαλούσαν (αν θυμάμαι καλά)

Το σομπρέρο, στην αγκαλιά του οποίου κούρνιασα, μου είπε νανουριστικά ότι το τραγούδι αυτό περνάει στόμα με στόμα από τα παλιότερα σομπρέρος στα νεότερα που φέρνει ο ιδιοκτήτης κάθε χρόνο, για να μαθαίνουν τις ρίζες τους οι νέοι και να μην ξεχνάνε οι παλιοί
Αν κάποιο τα καταφέρει και ξεφύγει, έστω και ένα να είναι, τότε δίνει κουράγιο και ελπίδα στα άλλα σκλαβωμένα.
Κάνοντας το μακρύ ταξίδι του συναντάει και άλλα που πετούν, και όλα μαζί σαν από ένστικτο πηγαίνουν στον κοινό προορισμό. Κάποιες φορές οι άνθρωποι τυχαίνει να τα δουν σε αυτό το μακρύ ταξίδι και τότε τα φωτογραφίζουν ή τα δείχνουν με το δάχτυλο σαστισμένοι φωνάζοντας "UFO", "ATIA", " ιπτάμενος δίσκος" και άλλα περίεργα ....

Συγκινήθηκα τόσο από την ιστορία που εντελώς παρορμητικά πήγα κρυφά στην αποθήκη της σπιτονοικοκυράς της κυρίας Αννετής, πήρα το τσεκουράκι της, και τάκα-τούκα μες στη νύχτα έκοβα τα δεσμά του. Αλλά ο δεσμοφύλακάς του προνόησε καλά και το έδεσε τόσο περίτεχνα που μου πήρε αρκετή ώρα η διαδικασία, και φυσικά με πήραν χαμπάρι οι περίοικοι. Ετσι, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω, βρέθηκα στο αστυνομικό τμήμα των Νέων Μουδανιών !!!!!!
Τι να τους πω και τι να καταλάβουν! Ετσι όπως έμπλεξα άντε να τα ξεμπλέξω

Αρχισα τα μα-μου, .............. είμαι καλής οικογενείας κυρ αστυνόμε μου, έχω και πτυχίο από το ΑΠΘ ............. χεστήκατε για το πτυχίο? Αχ, γιατί μου μιλάτε έτσι? σας παρακαλώ, κάντε μου και αλκοτέστ να δείτε ότι είμαι νηφάλια ................... δεν ανιχνεύεται, όμως, το χασίσι? Και τι είναι αυτό? τρώγεται κυρ αστυνόμε μου? ................... όχι όχι δεν σας δουλεύω, πως θα μπορούσα άλλωστε? σνίφ, σνίφ, αλλά ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε, είμαι ξέρετε πολύ καθώς πρέπει κοπέλα. Εγώ δεν ............... ο Θρύλος των σομπρέρος? Ποιός θρύλος? Α, εγώ δεν ξέρω απ΄αυτά, μια απλή τουρίστρια είμαι, χτες ήρθαμε στον τόπο σας

Ευτυχώς που μ'εκοψε να πω ότι δεν θυμόμουν τίποτα απ΄το συμβάν και ότι μάλλον υπνοβατούσα πάλι. Εκανα και ότι έτρεμα απ΄το απότομο ξύπνημα, και λέγε λέγε έφτιαξα την ιστοριούλα
Ναι, υπνοβατώ μερικές φορές, είπα, αλλά φταίω και γω γιατί τώρα στις διακοπές παραμέλησα τα χάπια μου, αναγνωρίζω το λάθος μου και να με συγχωρούν . Αν θέλουν μπορούν να το επιβεβαιώσουν απ΄τον γιατρό που με παρακολουθεί, τους είπα, και τους έδωσα το τηλέφωνο το Γιώργου, που είναι και γιατρός και φίλος. Ετσι με άφησαν ελεύθερη με αναστολή. Το ευχάριστο είναι ότι ο ιδιοκτήτης του beach bar ήταν πολύ ευγενικός και ήρεμος, σαν κάτι να ήξερε παραπάνω και να το διασκέδαζε και λίγο (συν τοις άλλοις ήταν και ηλιοκαμένος, κορμάρας, κοτσίδης και αχ-βαχ τι παλικάρια βγάζει αυτός ο τόπος!!!! ). Ζήτησε μόνο να του πληρώσω κάποια έξοδα και δεν ήθελε να δώσει καμία συνέχεια στο θέμα....

Εννοείται ότι πριν ακόμα φέξει πήρα τηλέφωνο τον Γιώργο και τον ενημέρωσα για το τι συνέβη, μήπως και τον πάρει η αστυνομία τηλέφωνο, να ξέρει τι να πει

Και φυσικά ο άνθρωπος έφριξε! Με είπε τρελή για δέσιμο, ότι είμαι δημόσιος κίνδυνος, και αμάν πια όλο από μπελάδες μας ξεμπλέκει εμένα και τις "ατρόμητες" φίλες μου, και να βρούμε κανέναν γκόμενο επιτέλους μπας και ησυχάσουμε και εμείς και αυτός και είπε, είπε, είπε ..... αλλά στο τέλος άρχισε πάλι τις κλάψες για την Τόνια που τον παιδεύει ακόμα και δεν τα φτιάχνει μαζί του. Με παρακάλεσε κιόλας να την πάρω τηλέφωνο και με τρόπο να την ρωτήσω μήπως τελικά της αρέσει ο Βλάσης, γιατί απ΄το πολύ το παίδεμα της "βασανίστρως" έχει αρρωστήσει το φιλαράκι μου και δεν ξέρει πλέον τι να υποθέσει. Στο τέλος μου έδωσε πολλά φιλιά, και μου υπενθύμισε να βάζω ψηλό δείκτη στον ήλιο γιατί με την υγεία δεν παίζουμε, και άντε, είπε, να πάμε όλες μια βόλτα απ΄την Βέροια να τον δούμε που τον ξεχάσαμε τον "μικρό" μας, και να του χαιρετήσω τα κορίτσια ........

Ουφ, ομολογώ ότι ανησύχησα που τον έμπλεξα στα καλά του καθουμένου, αλλά ευτυχώς δεν μου θύμωσε και πολύ (αν και θα είχε απόλυτο δίκιο εδώ που τα λέμε)

Την επομένη που πήγα για μπάνιο είδα ότι το τεράστιο σομπρέρο του οποίου τσεκούριασα τα δεσμά, δεν υπήρχε και στη θέση του είχε μπεί μια κανονική πλαστική μπλε ομπρέλα!
Οπως μου είπε η κυρα Αννετή, κάθε χρόνο και από ένα σομπρέρο χάνεται και κανείς δεν ξέρει πώς. Πέρυσι μόνο ακούστηκε οτι μια γερμανίδα ξερίζωσε με μανία ένα σομπρέρο και ούρλιαζε μανιασμένα στον ιδιοκτήτη αποκαλώντας τον Χίτλερ και Δήμιο, αλλά ο ιδιοκτήτης (αχ-βαχ), δεν έδωσε καμία συνέχεια στο θέμα ...............