Ο αιώνιος φοιτητής

Χτες προσπαθούσα να κλείσω το συρτάρι στο γραφείο μου αλλά αυτό είχε πεισμώσει και δεν έκλεινε. Ήταν τιγκαρισμένο βέβαια, αλλά η επιφάνειά του δεν ξεχείλιζε κιόλας. Τι έπαθε? Θέλει να μου σπάσει τα νεύρα? Το έφτιαχνα, πατίκωνα τα πράγματα, το ξαναέφτιαχνα αλλά δεν έλεγε να κλείσε μέχρι τέρμα. Ε, κάποια στιγμή αγανάκτησα και το τράβηξα έξω με κακό σκοπό. Νομίζω ότι ήθελα να το κοπανήσω κάτω αλλά με τιμώρησε αφού προσγειώθηκε στο κουτεπιέ μου. Ούρλιαξα, το καταράστηκα αλλά ενόσω ήμουν κάτω και έκλαιγα τη μοίρα μου είδα στο βάθος της συρταριέρας κάτι μπλε και γυαλιστερό. Σαν 20 ευρω πλαστικοποιημένο έμοιαζε, αλλά βλέποντάς το καλύτερα είδα ότι ήταν το τελευταίο φοιτητικό μου πάσο !!!!

Χαρά που έκανα! Άραγε πόσα χρόνια να ήταν εκεί στο σκοτάδι, ζουλιγμένο και τσαλακωμένο…δεν άντεξε φαίνεται και έκανε επιτέλους την επανάστασή του δυνατά και αποφασιστικά, και κατάφερε να βγει στο φως. Το έπιασα στα χέρια μου, το επεξεργάστηκα, θυμήθηκα τα παλιά, άνοιξα και τα άλμπουμ και όλα ξαναζωντάντεψαν μπροστά μου. Θυμήθηκα πολλά, και μέσα σ όλα και τα τελευταία χρόνια στο πανεπιστήμιο που ήταν δύσκολα για μένα αφού τελείωσα στα 8 χρόνια. Σχεδόν τα διπλάσια απ το κανονικό. Στα 5 οι περισσότεροι φίλοι μου είχαν πάρει πτυχίο και μείναμε πίσω λίγοι, οι τεμπελαρέοι. Εγώ μάλιστα το πήρα η τελευταία των τελευταίων φίλων μου. Είχα όμως και το σκεπτικό μου: «άργησα που το άργησα, θα το πάρω και με βαθμό» σκεφτόμουν, και όντως τα κατάφερα και πήρα βαθμό, όχι άριστα αλλά πάντως πολύ υψηλό. Ήμουν και προνοητική γιατί ήξερα πως ο βαθμός είναι προσόν για τυχόν διορισμούς, οπότε έπρεπε να τον κυνηγήσω έστω και τώρα στο τέλος. Το είχα δει σαν μια δεύτερη ευκαιρία για να επανορθώσω το λάθος της καθυστέρησης.
Ξεσκίστηκα βέβαια στις παρακολουθήσεις και στο διάβασμα, πράγμα που δεν έκανα ούτε στα κανονικά μου και δυσκολεύτηκα πολύ μπορώ να πω.

Καταρχάς όσο πιο αργά τελειώνεις τη σχολή, μένεις και πιο μόνος γιατί όπως είπα οι συμφοιτητές της φουρνιάς σου παίρνουν ένας ένας πτυχίο και φεύγουν απ την πόλη. Οπότε τρέχεις στα εργαστήρια, στις παρακολουθήσεις και στις εξεταστικές χωρίς ενισχύσεις. Πρέπει απαραιτήτως να αποκτηθεί νέος κύκλος φοιτητών, διαβαστερών κατά προτίμηση, για προμήθεια σημειώσεων, θεμάτων και βιβλίων. Επίσης οι διαβαστεροί επειδή τρέχουν σε όλα τα μαθήματα, αν κάτι αλλάξει στην πορεία πχ αρρώστησε ο καθηγητής και αναβλήθηκε το μάθημα, ή δόθηκε ξαφνικά μια έξτρα εξεταστική μόνο για τους επι πτυχίο, ή αν αρχίσει η διανομή του συγγράματος, θα στο πουν αυτοί πρώτοι και δεν θα ταλαιπωριέσαι τσάμπα. Αυτή όμως η δικτύωση θέλει τον τρόπο της, το χρόνο της, και χρειάζεται και την απαραίτητη διπλωματία.

Οι καθηγητές απ τη μεριά τους είναι πολύ περίεργοι. Τα βιβλία είχαν αλλάξει εννοείται, όπως και η ύλη στη διάρκεια των χρόνων που ήμουν εκεί. Ξεκίναγα λοιπόν την ανεύρεση των νέων βιβλίων αλλά και το διάβασμα στην αρχή σχεδόν του εξαμήνου, για να είμαι σχετικά έτοιμη για τις εξεταστικές. Οι καθηγητές όμως ήταν δύσκολοι. Όταν άκουγαν ότι είμαι στο πτυχίο και μάλιστα από τους ξεχασμένους με έβλεπαν με μισό μάτι. Ένας μάλιστα με ρώτησε
« καλά ρε παιδιά, εσείς πότε θα πάρετε πτυχίο, πότε θα δουλέψετε και πότε θα μαζέψετε ένσημα για συνταξιοδότηση? Μη μου πεις ότι έχεις στο νου σου να κάνεις μετά και κανένα μεταπτυχιακό ή διδακτορικό, όπως κάνουν όλοι και κάθονται στα θρανία μέχρι τα 35 τους. Που θα πάει αυτό βρε παιδιά?», με πήρε χαμπάρι ο μπαγάσας ………

Η πρώτη τους ερώτηση είναι πάντα «γιατί άργησες να πάρεις το πτυχίο?». Τι να τους πείς τώρα? Ότι γλεντοκόπαγες, χαιρόσουν τη ζωή σου και διεύρυνες τους ορίζοντές σου πέρα από τα στεγνά συγγράματά τους? Και ότι τώρα ήρθες εδώ για να στρωθείς, να τα μάθεις όλα απέξω και ανακατωτά, να ξεμπερδεύεις μαζί τους και να προχωρήσεις παραπέρα? Αστο καλύτερα. Αρχίζεις τα διάφορα ψέματα ανάλογα με το το τι τραβάει η ψυχή του κάθε καθηγητή. Άλλοτε πάλι όταν τους ρωτάς για ύλη και βιβλία σε βλέπουν σαν κούτσουρο απελέκητο ή σαν ζητιάνο, από τώρα γεμάτο με τα σκονάκια της εξεταστικής. Μη σου πω ότι ενώ έγραφα για δεκάρια μου βάζανε χωρίς λόγο 8, μόνο και μόνο με την ιδέα ότι αυτή η ξεχασμένη σίγουρα έκλεψε. Δεν μπορεί να έγραψε για 10! Αλλά δεν βαριέσαι… το κατάπια κι αυτό αρκετές φορές. Να τελειώνω και να φεύγω από δω μέσα, σκεφτόμουν.

Μέσα στον αγώνα για πτυχίο του αιώνιου φοιτητή, είχα και τις εκλάμψεις μου και μάλιστα κάποιες τόσο χαρακτηριστικές που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ…




10 άρι σε 3 μέρες ? Κι όμως γίνεται



Εν μέσω εξεταστικής είχα κενό 3 μέρες. Σκέφτηκα λοιπόν να το εκμεταλλευτώ και να δώσω κανένα εύκολο μάθημα. Υπήρχε μάλιστα ένα που είχε θεωρία και ασκήσεις μαζί. Οι ασκήσεις θέλουν μόνο πρακτική εξάσκηση ενώ η θεωρία αποστήθιση. Και το βιβλίο ήταν σχετικά λεπτό σε πάχος. Εύκολα πράγματα δηλαδή. Οπότε πίστεψα ότι σε 3 μέρες κάτι θα καταφέρω. Δεν το είχα παρακολουθήσει ποτέ αυτό το μάθημα ούτε ήξερα ποιοι ήταν οι καθηγητές. Μόνο ότι το παραδίδανε 2 άτομα, και ότι η ύλη και το βιβλίο είχαν αλλάξει μέσα στην 5ετία που το είχα πρωτοπάρει εγώ. Πάω λοιπόν στο γραφείο τους. Ιούνιος ήταν, είχε καύσωνα και ήμουν καταϊδρωμένη, αγχωμένη και σε πλήρη κακομοιριά. Βρίσκω την μία καθηγήτρια (η άλλη έλλειπε σε συνέδριο). Της εκθέτω το πρόβλημά μου με απόλυτη ειλικρίνεια, της λέω το έτος που βρίσκομαι, και ζητάω την ύλη. Αυτή με κατανοεί πλήρως, συμπάσχει μαζί μου, με ενθαρρύνει να πάρω το πτυχίο και να φτιάξω τη ζωή μου (ναι, κατ εξαίρεσην υπάρχουν και τέτοιοι καθηγητές), μου λέει ποια είναι η δική της ύλη (της αλληνής δεν την ήξερε, και απ ότι έμαθα μετά, ήταν στα μαχαίρια μεταξύ τους), και μου εύχεται με συγκίνηση (?!) καλή επιτυχία.

Σε μια μέρα αποστήθισα τη θεωρία, στις επόμενες 2 έλυνα ασκήσεις. Νυχθημερόν με καφέδες. Χαρτιά και χαρτούδια όλο το δωμάτιο. Τα μάτια μου κατακόκκινα από την αϋπνία. Ο δείκτης του δεξιού μου χεριού στο σημείο που πιάνει το στυλό είχε γίνει σκληρός και πλακουτσός. Πήγε να πιάσει κάλο, φαίνεται. Και θα το πω και αυτό αν και μάλλον δεν κάνει- ο πισινός μου συγκάηκε από το συνεχές καθισιό στην καρέκλα. Για να φανταστείς τι τράβηξα δηλαδή. Επίσης, για να καθαρίσει το μυαλό μου έκανα διαλείμματα με επιτόπιο τροχάδην ή ξάπλωνα σε σχήμα σταυρού στο πάτωμα που ήταν δροσερό, και προσπαθούσα τάχα να συντονιστώ με την ενέργεια της γης (τι σου κάνει το πολύ άγχος!). Ή ανέβαινα στο τραπέζι και σήκωνα τα πόδια ψηλά για να φτάσει το αίμα όλο στον εγκέφαλο μήπως και τα εμπεδώσω καλύτερα. Ευτυχώς που επέζησα όλων αυτών και άλλων δοκιμασιών…


Διαβάζω λοιπόν τη δική της ύλη, και από της άλλης ό,τι είχα κρατημένα από τα παλιά. Πιθανόν να μου ξέφυγαν μερικά. Αλλά η καλή καθηγήτρια μου είχε πει ότι ακόμα και αν δεν γράψω στης αλληνής τα θέματα, αν καταφέρω και περάσω το δικό της κομμάτι με άριστα, θα πιάσω τη βάση οπότε περνιέται το μάθημα. Τα έμαθα όλα απέξω, και κυρίως έδωσα βάση στα ςος και στα παλιότερα θέματα, που σαν αιώνια φοιτήτρια είχα μαζεμένα πολλών χρόνων (το ατού του παλιού). Και έγραψα καλά, το ήξερα, αλλά δεν ήξερα πόσο καλά.

Μετά από 10 μέρες έδινα άλλο μάθημα. Στο τεράστιο αμφιθέατρο περιμένοντας τα θέματα, μπαίνει ως επιτηρήτρια η καλή καθηγήτρια. Κάποια στιγμή με διακρίνει τέρμα πίσω στα τελευταία έδρανα , και γεμάτη χαρά μου φωνάζει «gademissa, εσύ είσαι εκεί πίσω?» «Ναι κυρία» τσιρίζω με λαχτάρα και χωρίς ντροπή. «Δέκα πήρες, δέκα με τόνο» φωνάζει στο γεμάτο αμφιθέατρο. «Σ ευχαριστώ κοπελιά» φωνάζω με τη σειρά μου και γω, τρελή από χαρά και χαμόγελο μέχρι τα αυτιά (τώρα που το σκέφτομαι, την αποκάλεσα κοπελιά κοτζάμ καθηγήτρια? Εμ, όταν έχεις μεγάλο ζόρι, οι τίτλοι και οι ηλικίες μηδενίζονται).



Και ήταν το δικό μου το μοναδικό 10 άρι στο μάθημα αυτό…




Ο καθηγητής που «βρήκε το

μάστορή του»



Ήταν ένας καθηγητής, ο φόβος και ο τρόμος της σχολής. Πολύ περίεργος στην εξέτασή του. Έκοψε 4 φορές φίλη μου «με το έτσι θέλω» χωρίς να της εξηγήσει ποτέ την αιτία της βαθμολόγησης. Και το πάθανε και άλλοι αυτό. Εγώ βλέποντας όλα αυτά τον πήρα από φόβο και δεν πήγαινα να το δώσω ποτέ, ώσπου μου έμεινε το τελευταίο για το πτυχίο. Πήγαινα λοιπόν στις παρακολουθήσεις ανελλιπώς, και σημείωνα ό,τι έλεγε, ακόμα και αν έβηχε που λέει ο λόγος. Και φτάνει η εξεταστική, αλλά λίγες μέρες πριν μας είχε πει ότι αν προκύψει ποτέ κάποια απορία για το μάθημά του να πάμε στο γραφείο του να μας την λύσει. Αυτός προφανώς το έλεγε κάθε χρόνο αυτό, αλλά μάλλον δεν το εννοούσε γιατί ποτέ κανένας φοιτητής δεν πήγε, όπως έμαθα αργότερα. Από φόβο? από αδιαφορία? Από βαρεμάρα? Από ασχετοσύνη? ακόμα και τώρα δεν έχω καταλάβει. Εγώ όμως που ήθελα πάση θυσία να περάσω το μάθημα, και ούτε κατά διάνοια να κοπώ (μου είχε κάτσει τόσο άσχημα αυτό το κωλομάθημα) πίστεψα πως το εννοούσε. Ξέσκισα στο διάβασμα το βιβλίο του (στην πραγματικότητα ήταν κάτι σαν φωτοτυπίες χειρίστου είδους, δεμένες σαν βιβλίο με τεράστιο συραπτικό), και έμαθα απέξω και ανακατωτά ό,τι κυκλοφορούσε σε παραπλήσια συγγράματα και βοηθήματα. Ήθελα να το περάσω οπωσδήποτε και γιαυτό έπρεπε να κατανοήσω σε βάθος όλη την ύλη, και να μου λυθεί κάθε απορία για να μην την πατήσω στις ερωτήσεις κρίσεως που πάντα έβαζε.


Πάω λοιπόν με το βιβλίο παραμάσχαλα στο γραφείο του 2 μέρες πριν την γραπτή εξέταση. Είχα απορίες σε συγκεκριμένες λέξεις του βιβλίου που όμως η λάθος τοποθέτησή τους στην πρόταση έδινε λάθος νόημα στο κείμενο, όπως επίσης σε κανόνες που όμως όπως διατυπώνονταν γινόταν εν τέλη εξαιρέσεις και άλλες τέτοιες λεπτολογίες που μόνο αυτός που έχει βγάλει το βιβλίο 30 φορές μπορεί να διακρίνει. Μιλάμε για τέτοιο βάθος διαβάσματος και ανάλυσης. Μέχρι και στα σχεδιαγράμματα του βιβλίου είχα βρει λάθη, αφού οι καμπύλες δεν συμφωνούσαν πάντα με το κείμενο. Μάλλον είχαν τυπωθεί ανάποδα. Επίσης άλλα μας έλεγε στις παραδόσεις και τα αντίθετα έγραφε στο βιβλίο. Τέλος πάντων με την απίστευτη τιτιζιά μου μάζεψα καμιά 20 αριά απορίες

Με το που είδε ο καθηγητής τον όγκο των αποριών μου και μαθαίνοντας το ξεχασμένο έτος που βρισκόμουν, με κοίταξε με εκείνο το ύφος που σημαίνει « ωχ, ήρθες να παρακαλέσεις για επιείκεια στην βαθμολογία, ήρθες για να γλύψεις, μήπως είναι και η μάνα σου απέξω για ενίσχυση στην κλάψα ? Σας έχω μάθει καλά εσάς τους ξεχασμένους». Δεν πτοήθηκα καθόλου γιατί το έργο μου το είχα κάνει και με το παραπάνω μάλιστα, είχα ξεσκιστεί στο διάβασμα. Και ξεκίνησα τον ανελέητο βομβαρδισμό. Στην αρχή ξαφνιάστηκε ελαφρώς με το δίκαιο των αποριών μου, μετά τρελάθηκε. Για κάθε απορία που είχα καθόταν, σκεφτόταν, επεξεργαζόταν, έψαχνε στην βιβλιογραφία του ελληνική και ξένη, έξυνε το κεφάλι του (κυριολεκτικά) και προσπαθούσε να μου τις λύσει. Ήμουν εκεί 3 ώρες. Εγώ ανέφερα την απορία μου και αυτός έψαχνε, και έψαχνε με πείσμα για να μου αποδείξει ότι η απορία οφείλεται στην δική μου ασχετοσύνη και όχι στο δικό του πνευματικό παιδί… το βιβλίο του. Δεν τα κατάφερνε όμως πάντα. Εγώ καθόμουν στην καρεκλίτσα μου, πετούσα αποριούλες ή επεσήμανα λάθη και ακολουθούσε ησυχία, καθώς αυτός δούλευε ασταμάτητα στη βιβλιοθήκη του. Χαιρόταν όταν έβρισκε κάτι και μου το ανέφερε, ή προσπαθούσε να μπουρδουκλώσει τα ακατανόητα, όμως πάντα ήταν σαν να μιλούσε στον εαυτό του, αφού πολλές φορές ξεχνούσε ότι υπήρχα στο γραφείο και μονολογούσε θεωρίες και τύπους. Περίεργη φάση. Είχα ψιλοβαρεθεί αλλά καθόμουν υπομονετικά και στο τέλος είπε κάτι που θυμάμαι ακόμα : «μα τι βλακείες γράφω σ αυτό το βιβλίο? Πώς τόσα χρόνια δεν ήρθε κανείς να μου το πεί?»

Ούτως η άλλως θα εξέδιδε του χρόνου το κανονικό του βιβλίο, αλλά οι απορίες μου θα του ήταν χρήσιμες, είπε. Ζήτησε το όνομά μου και μου είπε πως σε ότι γράψω θα έχω μπόνους έξτρα βαθμών.



Φυσικά μου έβαλε 10, το μοναδικό δεκάρι στο μάθημα αυτό …