Μια τρελή-τρελή Προλακτίνη

Είχα το θυρεοειδή, τώρα μου προκύπτει και αυτή η κυρία. Από πού? Τι σχέση έχω εγώ με αυτήν? Σαν να ξεσάλωσαν τα μέσα μου και πρέπει να τα βάλω σε μια τάξη.

Ήταν καλοκαίρι ακόμα όταν μου ήρθαν τα συνήθη καφέ μεσοκυκλικά. Αλλά αυτή την φορά ήταν πολύ έντονα, σχεδόν καφέ περίοδος. Αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει. Τρέχω στον γυναικολόγο, με εξετάζει και μου λέει ότι έχω μια κύστη. Μου είπε να πάρω το pri…or και όταν θα έχω την κανονική μου περίοδο να κάνω ορμονικές εξετάσεις.

Κύστη εγώ? Ήμαρτον

Αυτά τα έχουν οι άλλες που βασανίζονται, και ακούγοντας τις περιγραφές τους, μόνο που δεν λιποθυμώ από τον τρόμο. Εγώ κύστη? Αυτό μου λειπε τώρα. Να πάρω φάρμακα? Εγώ που τα αποφεύγω? Πρέπει όμως. Πήρα λοιπόν το φαρμακάκι κανονικά, πήγα για τα καλοκαιρινά μπάνια μου, και γυρνώντας κάνω τις εξετάσεις. Ήμουν ακόμα χαλαρή και όμορφη από τα μπάνια.

Πόρισμα
Προλακτίνη: 70 με όριο 23
θυλακιοτρόπος ορμόνη: 16 με όριο 10.

Τι είναι αυτά, τι μου συμβαίνει? Γρήγορα τηλέφωνο στην ξενιτεμένη φίλη στην Αθήνα που ξέρει από δαύτα.

-Θυλακιοτρόπος 16!!? Αχ γλυκιά μου, μπαίνεις σε πρόωρη εμμηνόπαυση, μου λέει. Και γω με τις ορμόνες μου έχω πρόβλημα, όλο τρέχω. Τα ξέρεις τώρα, τι να σου τα λέω.

-Ναι επειδή τα ξέρω σε ρωτάω

και ζητάω να δω φως από την δική σου εμπειρία, αλλά μαύρο σκότος που μ έφαγε. Τι είδους πρόωρη είναι αυτή? Εγώ βρίσκομαι σε νηπιακή ηλικία ακόμη. Δεν μπορεί, κάτι άλλο θα συμβαίνει.

Τηλέφωνο στον γυναικολόγο. Του διαβάζω τα νούμερα και μου λέει ότι έχω σοβαρό πρόβλημα και εκτάκτως θα με δεχτεί σε 2 μέρες που έχει ελεύθερο.
2 μέρες? Και πως θα ζήσω εγώ με εμμηνόπαυση και προλακτίνη για 2 ολόκληρες μέρες?

Περνάν τα 2 βασανιστικά 24ωρα. Πάω στον γιατρό. Όσον αφορά την προλακτίνη λέει, αν θέλω μπορεί να μου δώσει χάπια για να πέσει (σιγά μη τα πάρω έτσι εύκολα), αλλά να ξανακάνω εξέταση την θυλακιοτρόπο στην επόμενη περίοδο, και να του τα πάω. Μπορεί να είναι τυχαίο αλλά μπορεί και να είναι μια ένδειξη πρόωρης εμμηνόπαυσης, λέει. Θέλει οπωσδήποτε και άλλα στοιχεία. «Η μητέρα σου πόσο χρονών είχε εμμηνόπαυση?». Με ρώτησε και με έβαλε σε σκέψεις.

Η μαμά μου? έλα μου ντε. Ποτέ δεν τη ρώτησα. Ποτέ δεν μενοιαξε. Ήμουν πάντα πολύ μικρή γι αυτά. Αυτά είναι για τις άλλες τις μεγάλες. Τις κυρίες που έκαναν τον κύκλο της ζωής τους. Πώς θα ρωτήσω τώρα την μαμά μου και θα πάρω την πολύτιμη πληροφορία? Με τι δικαιολογία χωρίς να το καταλάβει? Την πήρα τηλέφωνο έτσι για κουβεντούλα, και τάχα μου τάχα μου για μια φίλη μου που κάτι γυναικολογικό έπαθε, και …«να σε ρωτήσω βρε μαμά, εσύ πότε την πέρασες την, χμ … εμμηνόπαυση? Έτσι ενημερωτικά…»

«Γιατί παιδί μου τι έχεις?»

«Όχι για μένα ρε μαμά, αμάν πια πως κάνεις έτσι? Ο νους σου πάντα στο κακό! Ούτε μια κουβέντα δεν μπορούμε να κάνουμε? Απλώς αυτά τα πράγματα πρέπει να τα ξέρω, λένε ότι είναι κληρονομικά και γω ξέρεις τι προνοητική είμαι. Λοιπόν λέγε, πότε?……… Τιιι??
Στα 47 ????»

Άρα εγώ θα είμαι η εξαίρεση, και θα δημιουργήσω το πρώτο δικό μου προηγούμενο στο σόι, τη δική μου σειρά κληρονομικότητας με πρόωρη εμμηνόπαυση. Και θα είμαι το σημείο αναφοράς για όλες τις ξαδέλφες και ανιψιές. Και η προλακτίνη μήπως τελικά οφείλεται σε όγκο στην υπόφυση? Μήπως ήρθε η ώρα μου να τα κακαρώσω αλλά το παίζω τυφλή?

Μπά, δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έγινε. Εγώ νιώθω περδίκι. Έχω δύναμη, ενέργεια είμαι γεμάτη ζωή. Ορμόνες είναι αυτές και μου παίζουν περίεργα παιχνιδάκια.
Λοιπόν αρκετά ως εδώ. Δεν πέθανα ακόμα. Ας αφήσω τις μιζέριες και την άτακτη υποχώρηση, σκέφτηκα. Καλοκαίρι είναι (μπορεί και το τελευταίο μου), θα πάω στο Παρίσι, θα καλοπεράσω και όταν γυρίσω θα δω τι θα κάνω.

Και το σβησα απτο μυαλό μου.
Και πήγα στο Παρίσι.
Και καλοπέρασα.

Στον γυρισμό δεν έκανα τίποτα. Ούτε εξετάσεις ούτε γιατροί ούτε τίποτα. Τα παράτησα όλα. Νόμιζα ότι το είχα σβήσει απτο μυαλό μου, αλλά αυτό ήταν εκεί, μια καμπούρα που δεν την έβλεπα αλλά συνεχώς μεγάλωνε και με πίεζε προς τα κάτω...

Ένα πρωί με πιάνει κάτι ξαφνικά, και τρέχω για εξετάσεις.

Θυλακιοτρόπος: κανονική
Προλακτίνη: έπεσε στο 40, καλό σημάδι
Θυρεοειδής: σταθερός που σημαίνει καλός.

Η ενδοκρινολόγος που τα είδε, παρολαυτά μου γραψε μαγνητική στην υπόφυση, γιατί λέει ότι μπορεί να έπεσε η προλακτίνη αλλά ίσως να υπάρχει ένα μικρό αδένωμα στην υπόφυση, το οποίο αν υπάρχει θεραπεύεται συνήθως φαρμακευτικά. Μακροχρόνια μεν αλλά συνήθως θεραπεύεται. Αλλά και η αυτή καθαυτή η μείωση της προλακτίνης δεν είναι τόσο σημαντική, γιατί ακόμα και αν έρθει στα φυσιολογικά της όρια, το γεγονός ότι έχω 2 αυξημένες μετρήσεις είναι σημαντικό, και χρήζει διερεύνησης.

Και τι είναι αδένωμα? Να σου πω εγώ. Λαϊκιστή= όγκος
Και οι όγκοι θέλουν χάπια. Λες να είναι απαυτά τα φάρμακα που σε παχαίνουν? Μπορεί να γίνω τούμπανο στα καλά του καθουμένου? Και να παχύνω όχι από φαγητό αλλά από φάρμακα? Ε όχι, αυτό είναι καθαρή αδικία. Όπως αυτές οι γυναίκες που παίρνουν κορτιζόνες και χοντραίνουν οι καημένες, αλλά τις κοροϊδεύει ο κόσμος από άγνοια? Και τραβάνε τον δικό τους Γολγοθά, σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα. Καταντάνε να μην βρίσκουν ρούχα να φορέσουν και κλείνονται στο σπίτι. Τηλέφωνο, chating στο ίντερνετ και τηλεόραση είναι η μοναδική τους ζωή. Γίνονται 500 κιλά και όταν χρειαστεί να πάνε στο νοσοκομείο τις παίρνει ο γερανός της πυροσβεστικής, αφού δεν χωράνε από την πόρτα. Αυτά συνέβαιναν βέβαια παλιά . Τώρα υπάρχουν οι γερανοί-ασανσέρ των φορτηγών που κάνουν μετακομίσεις, οι οποίοι είναι πιο όμορφοι και πιο κομψοί. Αν καταντήσω έτσι, τουλάχιστον να έχω και την πολυτέλειά μου.

…για αλλού πήγαινα και αλλού κατέληξα πάλι…

Αν ο όγκος θέλει εγχείρηση? Θα μου την κάνουν στο κεφάλι? Θα μου ξυρίσουν τα όμορφα μαλλάκια μου που με τόσο κόπο τα κρατάω μακριά? Τα λατρεμένα μου μαλλάκια, το στολίδι της κεφαλής μου. Θα κάνω και χημειοθεραπεία και θα είμαι άσπρη σαν το πανί? Και εν τέλει

….. θα επιβιώσω με όλα αυτά?


Μαγνητική


Τι τρομερή λέξη. Το ακούω κολλητά με σοβαρές ασθένειες, και τώρα θα το ζήσω εγώ. Πήρα τηλέφωνο για να κλείσω ραντεβού, ως συνήθως, για κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον (και ευχόμουν πολύ μακρινό) αλλά είχε λέει μια ακύρωση και να πάω εκείνη την ώρα.

Τι??
Ακόμα δεν πρόλαβα να το σκεφτώ, να το χωνέψω, να το καταλάβω, να το επεξεργαστώ, να φοβηθώ και θα πάω? Πρέπει όμως, πρέπει να πάω τώρα και όχι κάποτε, μετά. Πρέπει να δω τι έχω. Και πήγα

Μόνη όπως πάντα. Κανείς δεν ήξερε.

Δεν πρόλαβα να φοβηθώ ώσπου μπήκα στο μηχάνημα, στο κουβούκλιο. Σαν φέρετρο μου φάνηκε εκείνη τη στιγμή. Ακίνητη ανάσκελα σε ένα τεράστιο σωλήνα και ένας χτύπος ακουγόταν περιοδικά απτο μηχάνημα. Δεν έπρεπε να κουνηθώ καθόλου σε όλη τη διαδικασία, μου είπανε. Με φανταζόμουν έτσι πεθαμένη στο χώμα, ανάσκελα σε ένα φέρετρο, θαμμένη ζωντανή. Αυτό ήταν. Όλα τελείωσαν. Και αυτός ο φόβος έφερε τα αναπόφευκτα υγρά στα μάτια. Πρέπει να σταματήσω να δακρύζω σκεφτόμουν, γιατί μπορεί να επηρεαστούν τα αποτελέσματα. Αυτό το μηχάνημα κάτι κάνει στα ηλεκτρόνια ή στα πρωτόνια του κεφαλιού όπως είχα διαβάσει κάποτε αλλά δεν θυμάμαι και καλά. Έτσι οπτικοποιείται το αποτέλεσμα. Τα δάκρυα είναι νερό δηλ Η2Ο. Λες το οξυγόνο και το υδρογόνο να έχουν άλλου είδους ηλεκτρόνια και να συντονιστούν διαφορετικά? Μήπως επηρεαστεί έτσι το αποτέλεσμα? Ωχ, τα νερά τρέχουν στα μάγουλα και έτσι που είμαι ξαπλωμένη ανάσκελα φτάνουν ως τα αυτιά. Θα βρέξουν τα μαλλιά και θα φτάσουν ως τον σβέρκο όπου βρίσκεται η υπόφυση. Να το πω γρήγορα στον υπεύθυνο.

Όχι, δεν πρέπει να φοβάμαι τόσο. Αμάν, τι υπερβολική που είμαι. Πρέπει να γίνω δυνατή. Σίγουρα οι κατασκευαστές του μηχανήματος έχουν προνοήσει και για τους φοβητσιάρηδες και κλαψιάρηδες σαν εμένα. Αλλά, μήπως όχι? Μήπως έπρεπε να μου το πει ο υπεύθυνος και αμέλησε? Όχι, αν έπρεπε θα μου το έλεγε. Χαζός είναι? Και αν είναι? Πρέπει να συνέλθω επιτέλους και να αφήσω τα παιδιαρίσματα. Να συνέλθω… αλλά …κι αν… αχ


«Κύριεεεε» φωνάζω.
Θα μακούσει? Φαίνεται αεροστεγώς κλεισμένος ο χώρος.

«Ναι» ακούγεται από κάτι ηχεία

«Κύριε έχω νερά στα μάτια μου, μήπως θα επηρεάσουν το αποτέλεσμα?»

«Τι νερά?»

«Ε… να… δάκρυσα»

«Όχι, δεν πειράζει»

«Ναι αλλά κύριε τα δάκρυα μούσκεψαν τα μαλλιά μου και μπορεί να φτάσουν ως τον σβέρκο»

«Δεν πειράζει»

Ουφ πάλι καλά, αλλά με τόσα κλάματα θέλω να φυσίξω την μύτη μου και δεν κάνει να κουνηθώ. Να τους ρωτήσω? Μπα άσε, αρκετό ρεζίλι έγινα. Θα την ρουφάω προς τα μέσα όσο μπορώ πιο σιγά και ακούνητα.

Στο μέσον της διαδικασίας έρχεται ο τύπος και μου ζητάει το χέρι μου. Νόμιζα ότι τελειώσαμε και θα με βοηθούσε να σηκωθώ, αλλά κάτι μου κάνει που δεν βλέπω αφού είμαι ακίνητη στον τεράστιο σωλήνα. Με πόνεσε λίγο.

«Θα σου κάνω μια ένεση στο χέρι, μην τρομάξεις όμως.»

Ένεση? Γιατί? Δεν μου το είπε η γιατρός αυτό.
«Η μητέρα μου έχει αλλεργία σε κάποιου είδους ένεση αλλά δεν θυμάμαι σε ποια. Προσέξτε γιατί μπορεί να λιποθυμήσω, ήρθα και μόνη μου ξέρετε. Μήπως είδατε κάτι στην υπόφυση και θέλετε με αυτή την ένεση να το επιβεβαιώσετε? Είναι αλήθεια? Τι είδατε?»

«Μα πώς φοβάσαι έτσι κορίτσι μου, είπε γελώντας» (ευτυχώς, δεν του σπασα τα νεύρα). «Και φαινόσουν θαρραλέα. Είναι μέρος της διαδικασίας η ένεση, μην ανησυχείς». Είπε και μου χάιδεψε το χέρι.

Πόσο με συγκίνησε αυτή η τόσο ασήμαντη για εκείνον χειρονομία, εκείνη τη μοναδική για μένα στιγμή…

Φυσικά ποτάμι τα νερά, και δώστου να προσπαθώ να ρουφάω την μύτη μου συνεχώς, και απολύτως ακίνητη, ούτε χιλιοστό δεξιά ή αριστερά. Δυσκόλεψα από μόνη μου την κατάστασή μου.
Φεύγοντας ρώτησα τι είδανε στο μηχάνημα, αλλά μου είπε ότι θα τα διαβάσω όλα στα αποτελέσματα όταν τα πάρω. Νατο, είδε τον όγκο αλλά δεν μου το λέει. Αν ήταν όλα καλά θα μου το έλεγε αμέσως, αλλά τώρα δεν θέλει να μπλεχτεί σε δράματα με μια φοβητσιάρα.

Φυσικά δεν άνοιξα τα αποτελέσματα για 5 μέρες μέχρι να πάω στην γιατρό, και να μου τα διαβάσει η ίδια. Αλλά προόδευσα αρκετά σε σχέση με το παρελθόν, αφού κατάφερα να το βγάλω από το μυαλό μου και να μην το σκέφτομαι συνέχεια. Τουλάχιστον μέχρι την ημέρα που θα τα έδειχνα στην γιατρό.


Η γιατρός


Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το προηγούμενο βράδυ. Σκεφτόμουν τη ζωή μου, τη ζωή των φίλων μου, πώς φτάσαμε όλοι ως εδώ, ακόμα και τους ανθρώπους που γνώριζα αλλά έφυγαν από αυτή τη ζωή. Ζήτημα αν κοιμήθηκα 2 ώρες. Το κορμί μου πονούσε το πρωί. Ευτυχώς είχα ραντεβού πολύ νωρίς και έτσι θα τελείωνε η αγωνία μου γρήγορα.

Βγάζω τις διαφάνειες (πως τα λένε αυτά?) και τα ακουμπάω στο γραφείο της γιατρού. Τις βλέπει. Γράφει κάτι. Τις ξαναβλέπει. Ξαναγράφει. Εγώ προσπαθώ από τις ανεπαίσθητες κινήσεις του προσώπου της να καταλάβω τι έχω. Από το συνοφρύωμά της. Από το πόσο γρήγορα γράφει. Έσφιξε τα χείλη της ή είναι η ιδέα μου? Σκέφτεται πώς θα μου πει το κακό μαντάτο? Μα γιατί δεν λέει τίποτα? Μουρχεται να ουρλιάξω

Παίρνει τις διαφάνειες και τις βάζει στον φωτεινό πίνακα.

«Μμμ, αφού δεν έχει τίποτα η υπόφυση…»

«Τι?? Δεν έχω όγκο??» φωνάζω και της αρπάζω απ τα χέρια το χαρτί με τη διάγνωση. Διαβάζω, διαβάζω αλλά δεν καταλαβαίνω τι διαβάζω…τομές …επίπεδα ….οβελιαίο… παραμέτρους … Τ1 … πρωτονίων … σκιαγραφικού .. τούρκικου εφιππίου …φυσιολογικό μέγεθος υπόφυσης …καμία αξιόπιστη ένδειξη αδενώματος ή ογκόμορφης …..

Αχ θα ζήσω πάλι. Τι ευτυχία. Τι αγαλλίαση. Έκατσα και ένιωθα ότι όποιο σημείο του σώματός μου ακουμπούσε στο κάθισμα, πραγματικά αναπαυόταν. Όλο το βάρος μου ξαπόσταινε στην καρέκλα. Η σπονδυλική μου στήλη μαλάκωσε. Οι ώμοι μου έγειραν χαλαροί επιτέλους. Το κεφάλι μου έσκυψε μπροστά. Η γιατρός έλεγε κάτι αλλά εγώ ήμουν στον κόσμο μου. Ήταν τόση η ηρεμία και χαλάρωση που δεν είχα καθόλου δύναμη ούτε να μιλήσω ούτε να σηκωθώ. Ήθελα να απολαύσω την υπέροχη ζωή. Τη θαυμάσια ζωή που παρόλο που παραπονιέμαι μαρέσει. Ακόμα και η μοναξιά μου, μαρέσει. Το ότι ορίζω εγώ τη ζωή μου, μαρέσει. Το ότι σκέφτομαι και είμαι αυτή που είμαι, μαρέσει. Ακόμα και το ότι είμαι τόσο φοβητσιάρα στην υγεία, κάπου το βρίσκω και ενδιαφέρον (όταν περάσει η μπόρα, βέβαια). Αυτή η αντίθεση ανάμεσα στον τεράστιο φόβο της αρρώστιας και στο θάρρος και τη δύναμη σε άλλους τομείς της ζωής, μου κάνει …κάπως. Είναι τα δυο αντίθετα που κουβαλάω μέσα μου κληρονομιά από τους γονείς μου. Το ένα προσπαθεί να κυριαρχήσει στο άλλο, αλλά χωρίς να το θέλουν επειδή συνυπάρχουν σ αυτό το κορμί, το ένα συμπληρώνει το άλλο. «Ο φόβος φυλάει τα έρμα» αλλά και το θάρρος με ωθεί να προχωράω μπροστά. Μπορεί να λέω ό,τι λέω, να κλαίγομαι ώρες ώρες, αλλά κάπου βαθιά μαρέσουν οι επιλογές που έκανα. Και ήταν συνειδητές. Δεν ακολούθησα τον συρμό, λοξοδρόμησα, και αυτό μου αρέσει πολύ…

…πάλι το πάω αλλού αλλά θα ξαναγυρίσω
Η γιατρέσσα τραβήχτηκε και με ρώτησε απορημένη «δεν το είχες διαβάσει το πόρισμα?» «όχι» της απάντησα, «ήθελα να το ακούσω από σας». Το γιατί και το πώς δεν της το είπα, πού να καταλάβει η γυναίκα τι γίνεται στο κεφάλι μου. Τέλος πάντων, φεύγοντας μου είπε ότι δεν θα ασχοληθούμε άλλο παρά μόνο σε 6 μήνες που θα ξανακάνω εξέταση της προλακτίνης.




Κούνια που σε κούναγε γιατρέσσα μου. Αφήνω εγώ την προλακτίνη ξεσαλωμένη και μονάχη της? Στην επόμενη περίοδο έκανα ξανά εξέταση. Και ωωωωω

από 40 ανέβηκε 80!!!

Shit και ξανά Shiiit

Και δυστυχώς άνοιξα τα αποτελέσματα και τα διάβασα, ποιος? Εγώ η ίδια!!! Εγώ, που ποτέ δεν τα ανοίγω. Αλλά τώρα παρασύρθηκα γιατί ήμουν ήσυχη. Σκεφτόμουν ότι αφού από υπόφυση πάμε καλά θα μειώθηκε και η προλακτίνη. Που να φανταστώ.

Ραντεβού άρων των άρων στο γνωστό μεγαλογιατρό ενδοκρινολόγο που με παρακολουθεί. Τα είδε όλα, τα μελέτησε και κατέληξε:

Από θυρεοειδή πάμε καλά.
Η προλακτίνη τώρα είναι άλλο κεφάλαιο. Αφού η υπόφυση είναι καθαρή δεν υπάρχει σοβαρή ανησυχία. Η προλακτίνη γενικώς είναι η ορμόνη εγκύων. Όταν είναι υψηλή δεν έχουμε περίοδο και ταυτόχρονα έχουμε γαλακτόρροια όπως είναι οι λεχώνες. Όταν η λεχώνα σταματήσει το γάλα, της έρχεται κανονικά η περίοδος και η προλακτίνη πέφτει στα φυσιολογικά. Εγώ, αφού ούτε αμηνόρροια είχα ποτέ ούτε γαλακτόρροια, μάλλον όλα θα πάνε καλά.

Πρέπει να μετρηθεί όμως με άλλο πιο αξιόπιστο τρόπο, δηλαδή σε κέντρο πυρηνικής ιατρικής. Δεν είναι τίποτα λέει, μόνο που σου παίρνουν 2 δείγματα αίματος. Και όπως είπε ο γιατρός, ίσως σε μένα η προλακτίνη να ανεβαινοκατεβαίνει πολύ εύκολα. Από τη φύση της η ορμόνη αυτή αυξάνεται με τη διέγερση (γι αυτό δεν πρέπει να κάνεις σεξ την προηγούμενη, ακουσον άκουσον!!), παραμένει αυξημένη για 3 ώρες μετά το ξύπνημα, και δεν πρέπει να καπνίσεις ή να στενοχωρηθείς πριν την εξέταση. Άφησε ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα αλλά ήταν ιδιαίτερα καθησυχαστικός.
Όσο για την θυλακιοτρόπο ορμόνη, μου είπε να μην ανησυχώ καθόλου.

Ουφ, τουλάχιστον θα μπορέσω να τεκνοποιήσω κάποια στιγμή Θεού θέλοντος (και ανδρός τινά). Και έτσι δεν θα χρειαστεί να καταψύξω τα ωάρια μου, γιατί μου πέρασε και αυτό από το μυαλό.

Όλα λοιπόν προς το παρόν βαίνουν καλώς … θα ζήσω την υπέροχα άχαρη ζωή μου μέχρι το τέλος της. Πότε θα είναι αυτό? Δεν θέλω να ξέρω, και ούτε να μου το πει κανείς.
Ένα ξέρω μόνο…




απόψε τα όνειρά μου θα είναι γλυκά ………..