Νίκολας Κέιτζ: «επιτέλους ξεφορτώθηκα το χολυγουντιανό κορμί»

Χτες πήγα σινεμά να δω το θρίλερ «δε γουίκερ μεν» (βαριέμαι να το γράφω στα αγγλικά).
Ξεκινάει η βραδιά με τα "προσεχώς", που πάντα είναι ωραία έτσι όπως τα προβάλουν, και θες να δεις τις αντίστοιχες ταινίες όλες ανεξαιρέτως, και μάλιστα εκείνη τη στιγμή. Δείχνει ανάμεσα στ άλλα και τον θεό-παιδαρά-γκόμενο ανυπέρβλητο- ονειρικό-φανταστικό- Τρανσπόρτερ στην πολύ φρέσκια ταινία του, και μου φτιάχνει την διάθεση. Με τέτοια χαϊλάτη διάθεση λοιπόν, ξεκινάει το θρίλερ.

Και βλέπω τον Νίκολας Κέιτζ μεεε…….

μαλλί απίστευτα και αφύσικα μαύρο. Κορακί. Κατίμαυρο. Σε πλήρη αντίθεση με τα χρώματα του προσώπου του. Και τί μαλλί …. αραιωμένες τρίχες στην κορυφή, τις οποίες με φιλότιμες προσπάθειες αγωνίστηκε να πυκνώσει η κομμώτρια. Προφανώς ο Νίκολας έθεσε βέτο στο θέμα ποστίς, όπως δεν δέχτηκε να κάνει λίφτιγκ ή μπότοξ (μπράβο του!). Και έτσι η κομμώτρια το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν κρεπάρισμα. Έκατσε λοιπόν και έξυνε με ιδιαίτερη προσοχή τις μετρημένες, πολύτιμες τρίχες του Νίκολας, αλλά αυτές δεν κάθονταν. Τι να κάνει – τι να κάνει ... έβαλε τελικά ένα τόνο λακ και όντως στάθηκαν (!!!).

Μόνο που μέσα από το φουντωμένο και αρύ θαμνάκι του κεφαλιού του φαινόταν αρκετά συχνά το πίσω φόντο του σκηνικού διανθισμένο με τριχάκια. Επιπλέον, τις 5 φορές που αναγκάστηκε ο Νίκολας να τρέξει στο έργο, εκτός του ότι του βγήκε η γλώσσα έξω από το λαχάνιασμα, το θαμνάκι από την πολύ λακ κοκάλωνε προς τα πίσω ανάλογα με την φορά του ανέμου. Και ενώ κουνούσε το κεφάλι του πέρα δώθε, αυτό ήταν κοκαλωμένο σαν ξένο σώμα πάνω του.

Στην εξέλιξη του έργου τώρα:

Μιλούσαν, μιλούσαν, μιλούσαν. Από κάποια στιγμή και μετά δε με ένοιαζε τι έλεγαν αλλά τους έβλεπα μόνο να κουνάν τα χείλη τους.

Οι φυσικές αντοχές του Νίκολας εμφανώς μειώθηκαν, αφού έμοιαζε συνεχώς εξαντλημένος και αφυδατωμένος. Τα μούσκλια του παρελθόντος εξαφανίστηκαν και τη θέση τους πήρε το φυσιολογικό κορμί όλων των 50 άρηδων ανδρών.

Ο Νίκολας θυμόταν στο έργο την ίδια σκηνή ξανά και ξανά, και την βλέπαμε και μείς ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι που την εμπεδώσαμε τόσο ώστε την είδαμε και στον ύπνο μας.

Έσκυβε, άνοιγε ντουλάπια και συρτάρια, παρατηρούσε, έψαχνε και ξανά έψαχνε...

Η θερμοκρασία και ο καιρός σαυτό το νησί δεν έπαιζαν κανένα ρόλο, αφού ενώ αυτός ήταν ντυμένος συνέχεια με κοστούμι, η άλλη ήταν με καβαδούρα, κάτι γιαγιάδες με μάλλινες βράκες και φουστάνες, και όλοι ένιωθαν άνετα στη φορεσιά τους χωρίς να κρυώνουν ή να ζεσταίνονται.

Περπατούσε στο πυκνό δάσος και έβρισκε τον δρόμο του μες στα χορταριασμένα μονοπάτια και στα δέντρα, χωρίς χάρτη και χωρίς να χαθεί. Λες και όλα τα απομονωμένα και χαμένα σπίτια που έψαχνε να τοποθετούνταν στο διάβα του από κάποια θεϊκή δύναμη.

Ήξερε από πριν (σαν τα σκυλάκια που οσμίζονται τον δρόμο) πού ήταν το νεκροταφείο, το σπίτι της γιατρέσσας, και το 3ο δέντρο αριστερά μετά τον κόκκινο θάμνο δεξιά όπου είχε ραντεβού. Και όλα αυτά χωρίς να ιδρώσει και να λερωθεί από τις σκόνες και τις πρασινάδες του νησιού, τουλάχιστον για τα 3 τέταρτα του έργου. Εδώ εμείς, βγαίνουμε στην αγορά για μια βόλτα και πρέπει να κάνουμε επειγόντως ντους όταν γυρίσουμε σπίτι, αφού θες δε θες μυρίζεις ιδρωτίλες. Αλλά αυτός γεννήθηκε και παραμένει μοσχομυριστός.




Και το πιο λυπητερό, που θα το αναφέρω αλλά με απόλυτη συμπάθεια και υποστήριξη προς τον Νίκολας, είναι η μασέλα του. Δυστυχώς η κόλλα που χρησιμοποιεί δεν είναι αυτή που διαφημίζει ο γέρος στην TV, που τρώει αστακό με την ομορφονιά δίπλα του, και που είναι κολλημένη με μπετόν αρμέ. Όχι. Η δική του πρέπει να είναι κάποια φτηνιάρικη, αφού συνέχεια πήγαινε να του φύγει η μασέλα αλλά αυτός κατάφερνε να την συγκρατήσει. Όποτε μιλούσε, οι φθόγγοι που απαιτούσαν χρήση δοντιών μπερδεύονταν, μπουρδουκλώνονταν, και έτειναν να εκσφενδονίσουν την μασέλα 5 μέτρα μακριά. Απ ότι κατάλαβα αυτή η οδοντοστοιχία πρέπει να είναι καινούργια για τον Νίκολας, γιατί δεν ήξερε ακόμα να την χειριστεί καλά. Ελπίζω ειλικρινά, στην επόμενη ταινία του να την έχει βιδώσει γερά στην άνω γνάθο.

Κύριε Νίκολας, αν ποτέ διαβάσετε αυτές τις παρατηρήσεις να ξέρετε πως τις αναφέρω με απόλυτη συμπάθεια και κατανόηση προς το πρόσωπό σας. Κυρίως επειδή με κάνατε να γελάσω πολύ με το τελευταίο κωμικό θριλεράκι, στο οποίο σας ανάγκασαν να παίξετε τα αφεντικά σας στο Χόλυγουντ.
Κουράγιο. Μπορεί τα χρόνια να όργωσαν το κορμί σας, αλλά εξακολουθείτε να διαθέτετε μια ώριμη γοητεία.



Υποστηρικτικά και φιλικά

gademissa