Η αρρώστεια - Ο θάνατος

Είχα ¨καφέ¨ μεσοκυκλικά. Αλλοτε περισσότερα άλλοτε λιγότερα. Το ρωτούσα αυτό με απορία και κάποια ανησυχία στους γυναικολόγους κάθε φορά που έκανα τσεκ απ, αλλά μου έλεγαν ότι δεν είναι τίποτα, είναι φυσιολογικό. Κάποτε όμως, πρίν 2,5 χρόνια περίπου, μια γυναικολόγος μου είπε ότι μάλλον δεν είναι τίποτα αλλά ας κάνουμε κάποιες εξετάσεις. Και μου έκανε μέσα σ όλα και για τον θυρεοειδή. Και βγάζω αντιθυρωιδικά αντισώματα με αστρονομικό νούμερο

¨Δεν έχει σχέση με την περίοδό σου ο θυρεοειδής, αλλά έχεις κάποιο πρόβλημα¨ είπε η γυναικολόγος ¨και πρέπει να το ψάξεις οπωσδήποτε στους ενδοκρινολόγους. ¨
¨Πόσο καιρό έχω το πρόβλημα στο θυρεοειδή γιατρέ μου?¨
¨Αγνωστο¨ λέει η γιατρός ¨μπορεί και χρόνια μπορεί και τώρα τελευταία¨
¨Και αν δεν το ανακαλύπτατε εσείς γιατρέ μου και το είχα άλλα τόσα χρόνια τι μπορεί να πάθαινα?¨
¨ Μην το σκέφτεσαι αυτό τώρα, σημασία έχει ότι το βρήκαμε¨ είπε με κατεβασμένα μάτια.



Φόβος


Τι έχω? Είναι σοβαρό? Μπορεί και να πεθάνω άραγε?
Ο Θάνατος, ο μεγαλύτερός μου φόβος, ένιωθα ότι με είδε που ήμουν κρυμμένη τόσο καιρό και με πλησίασε, σχεδόν με άγγιξε. Καταλάβαινα την ανάσα του στο σβέρκο μου. Σαν θηρίο λαχανιασμένο βαριανάσαινε, και σε κάθε ζεστό, υγρό χνώτο του περίμενα να μπήξει τα δόντια του και να με τελειώσει.

Εγώ που ήμουν πάντα γερή. Που έχω τόσο μεγάλη μυική δύναμη, που δεν παίρνω ούτε ασπιρίνη, που δεν αρρωσταίνω ποτέ, εγώ έχω κατι στο θυρεοειδή. Δεν είναι ένα σπυρί ή μια ελιά ή μια μελανιά, που μπορώ να τη βλέπω, να τη μετράω, να την καταριέμαι αλλά ένα όργανο που δεν είδα ποτέ, δεν ξέρω πώς είναι, αλλά είναι ίσως το μοναδικό αληθινά δικό μου πράγμα και είναι μέσα μου

Μα όλα αυτά τα εσωτερικά όργανα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους. Αν ένα χαλάσει πώς θα δουλεύουν τα άλλα?


Ο γιατρός-Οι πρώτες εξετάσεις


Ψάχνω να βρω τον καλύτερο ενδοκρινολόγο. Δεν με νοιάζουν τα χρήματα, θέλω τον καλύτερο όσο και αν στοιχίζει. Να τα δώσω όλα, φτάνει να βρω την υγεία μου.

Ποιός όμως είναι ο καλύτερος? Πώς να τον βρω? Που? Με τι κριτήρια να ψάξω? Ευτυχώς που η ατρόμητη φίλη μου που έχει σχέση με ιατρικά και έχει άκρες, μου βρήκε κάποιον. Το διασταύρωσα και με άλλους και κατέληξα

Ξεκίνησα εξετάσεις και κόντρα εξετάσεις. Να τρέχω μόνη σε άγνωστα μέρη και ιατρεία. Στους προθαλάμους που περίμενα για εξετάσεις και γιατρούς, σκεφτόμουν το πιθανό τέλος μου. Οταν τύχαινε, κουβέντιαζα εναγωνίως με κυρίες που άκουγα ότι είχαν παρόμοιο πρόβλημα οι ίδιες ή οι ανιψιές του. Αλλά πάντα είχα το προσωπείο της ψύχραιμης. Κάποιοι που ήξεραν τάχα απ αυτά, έλεγαν για εξόφθαλμα, για όζους, για καρούμπαλα, για παραθυροειδείς, για εγχειρήσεις, για πρηξίματα και πόσα ακόμα άκουσα. Ακουγα και για καρκίνους και για χημειοθεραπείες και ότι ο καρκίνος στον θυροειδή δεν είναι επιθετικός σαν τους άλλους αλλά μπορείς να ζήσεις πολλά χρόνια. Τουλάχιστον, σκεφτόμουν αν έχω το κακό να είναι το λιγότερο κακό

Αλλά ας μην έχω τίποτα Παναγίτσα μου, ας είναι κάποιο λάθος, ας γιατρεύεται αυτό που έχω με φάρμακα και θα πάρω όλο το φαρμακείο της γειτονιάς


Η Παρακέντηση



Οζος στον θυροειδή, και μάλιστα ¨ψυχρός¨

Ο ¨θερμός¨ είναι καλύτερος απ τον ¨ψυχρό¨ (όπως έμαθα μετά από μερόνυχτα αναζήτησης στο ίντερνετ) γιατί ο ¨ψυχρός¨ έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι καρκίνος.


¨Θα κάνουμε παρακέντηση¨ λέει ο γνωστός ενδοκρινολόγος.
¨Τιιιι?? Παρακέντηση?? Μα αυτό το κάνουνε στους καρκίνους. Το έκαναν οι 2 αδερφές της μαμάς μου και τελικά πέθαναν από την κακιά αρρώστεια. Εξάλλου είναι μικρές οι πιθανότητες για καρκίνο, γιατρέ μου, όπως διάβασα και στο ίντερνετ. Μόνο 10-15% ¨

¨Εσείς να μην ασχολείσθε με πράγματα που δεν γνωρίζετε ¨ απάντησε κοφτά και νευριασμένα ¨ και όσο για τα ποσοστά δεν παίζουν ρόλο. Ή είναι ή δεν είναι καρκίνος, πάει και τελείωσε. Πρέπει να κάνουμε παρακέντηση τώρα ¨

¨Οτι πείτε γιατρέ μου¨

Δάκρυα κυλούν

¨Εγώ μπορεί να κλαίω αλλά μην ενοχλείσθε γιατρέ μου, συνεχίστε, κάντε την δουλειά σας.¨

Και έκατσα ακίνητη με τον λαιμό τεντωμένο. Ημουν έτοιμη να υπομείνω τον πόνο, όσο μεγάλος και αν ήταν. Ακόμα και αν μου έσκιζε τον λαιμό κιχ δεν θα έβγαζα
Φτάνει να σωθώ γιατρέ μου
Από τα μάτια μου έτρεχαν νερά, ποτάμια.
Το βλέμμα μου κενό. Καμία σκέψη.
Το μυαλό δεν άντεξε άλλο, άδειασε

Ημουν μόνη, δεν είχα πάρει κανέναν μαζί μου. Κανείς να μην μάθει. Ποιός μπορεί άλλωστε να με βοηθήσει πραγματικά αυτή την ώρα? Παρατηρούσα τα δάχτυλα μου και σκεφτόμουν: αυτά τα χέρια τα τόσο δυνατά και γεμάτα ενέργεια μπορεί και να νεκρώσουν? Είναι δυνατόν? Μόνο όποιος έχει δει χέρια πεθαμένου θα καταλάβει. Είναι σαν να κρύβεται σε αυτά η ψυχή και μόλις φεύγει τα αφήνει πλακουτσά, κέρινα, κίτρινα, τεράστια και μαλακά σαν πλαστελίνη

Τελείωσε η παρακέντηση σε λίγα λεπτά. Δεν πόνεσα καθόλου. Ή μήπως είχα πονέσει αλλά από την ταραχή μου δεν το θυμάμαι?

Ετρεξα και πήγα το δείγμα στο κυτταρολογικό εργαστήριο εγώ η ίδια. Θυμάμαι το κρατούσα στα χέρια το δείγμα με μεγάλη προσοχή, σαν πολύτιμο λίθο, και έτρεχα στους δρόμους για να προλάβω να μην αλλοιωθεί (όπως φανταζόμουν η αδαής) και δείξει λάθος αποτέλεσμα


Αγωνία



Οταν βγήκαν τα αποτελέσματα απ τις 7 το πρωί ήμουν έξω απο την πόρτα του εργαστηρίου και περίμενα με αγωνία να ανοίξει. Απόρησε η κοπέλα που με βρήκε έξω από το εργαστήριο με την τσίμπλα στο μάτι.
¨Α, έχω μια επείγουσα δουλειά μετά, γι αυτό πρέπει να πάρω γρήγορα τα αποτελέσματα¨ είπα και υποκρίθηκα την άνετη και κουλαριστή

Οταν ήρθαν τα αποτελέσματα στον φάκελο, η κοπέλα τον άνοιξε και πήγε κάτι να μου πει, δεν ξέρω τι, αλλά πανικοβλήθηκα.

¨Μηηηη¨ ούρλιαξα ¨μην μου πείτε τα αποτελέσματα, δεν θέλω να ξέρω¨

¨Ηθελα απλώς να διασταυρώσω το όνομά σας κυρία μου¨ μου είπε τρομαγμένη η κοπέλα

Πήρα τον πολύτιμο φάκελο και ενώ μέσα έγραφε την αθώωση ή την καταδίκη μου δεν μπορούσα να τον ανοίξω. Ξαφνικά δεν είχα το κουράγιο να δω μόνη μου αν έχω καρκίνο. Ηθελα να μου το πει ο γιατρός αλλά και ταυτόχρονα να με καθησυχάζει. Να μου λέει ότι όλα θεραπεύονται σήμερα, ότι θα κάνουμε αυτό και αυτό και όλα θα πάνε καλά. Ηταν όμως Σάββατο και μεσολαβούσε τριήμερο γιατί η Δευτέρα ήταν αργία, για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι. Ετσι έπρεπε να περιμένω 3 ολόκληρες μέρες πριν δω τον γιατρό

Σαν ζόμπι πήγα σπίτι

Εκλαιγα

Θυμάμαι ότι παρακαλούσα τον Χριστό να μην με πάρει ακόμα (τα θυμάμαι και δακρύζω και τώρα). Αν δεν γίνεται αλλιώς όμως, τότε ας με πάρει. Αν είναι θέλημά του ας γίνει, αλλά αν θέλει ας με λυπηθεί, και ας με αφήσει λίγο ακόμα. Και όλα αυτά εγώ που δεν τα πολυπίστευα, που έχω γονείς αδιάφορους προς τα Θεία, που είχα να κοινωνήσω από το δημοτικό, τότε που μας πήγαιναν όλη τη τάξη στην εκκλησία (άραγε γίνεται αυτό και σήμερα?).
Πήρα και μια εικόνα, έφτιαξα και ένα πρόχειρο καντηλάκι στο σπίτι, μου έδωσε και ένα κομποσκοίνι μια φίλη μου (ακόμα το φοράω) που το πήρε από κάποιο μοναστήρι. Μου έδωσε και αγίασμα, και λαδάκι ευλογημένο όπως μου είπε, και σταύρωνα τον θυροειδή μου με αυτό συνέχεια

Στο σπίτι λοιπόν πρώτη φορά δεν μπορούσα να φάω. Το φαγητό, παστίτσιο θυμάμαι που μου έδωσε η νύφη μου, δεν είχε γεύση. Απίστευτο! Εγώ που είμαι λάτρης των γεύσεων, που εκστασιάζομαι με πίτσα, γύρο, πατατόπιτες, ναπολιτέν,τυρογαριδάκια! Τώρα η γλώσσα μου είχε μουδιάσει. Το λαρύγγι μου ένιωθα ότι όταν κατάπινε έξυνε τον θυροειδή και θα μπορούσε να τον ..... μεταλλάξει

Είχα τον φάκελο με τις εξετάσεις στην τσάντα αλλά δεν μπορούσα να τις δω. Αν τις διαβάσω και έχω καρκίνο πώς θα ζήσω 3 μέρες με αυτό μέχρι να πάω στον γιατρό?

Μα είναι δυνατόν! Το λέω αλλά δεν μπορώ να το χωνέψω! Μπορεί και να έχω καρκίνο?

Αχ γιατί σε μένα απ όλο τον κόσμο? Αυτά συμβαίνουν στους άλλους, στους θειούς και στις θειές, στους μεγάλους, στους γέρους, στους μπαμπάδες και στις μαμάδες των άλλων, στους δυνατούς που μπορούν και τα καταφέρνουν. Δεν μπορεί να συμβαίνει σε μένα! Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν θέλω να πεθάνω. Απο μικρό παιδί φοβόμουν τον θάνατο. Νομίζω πρωτοέγινε τότε, στον μεγάλο σεισμό της Θεσσαλονίκης που συνειδητοποίησα τι πράγμα είναι ο θάνατος, και ότι είναι απρόβλεπτος. Και να φανταστείς ήμουν μικρό κοριτσάκι, δημοτικό πήγαινα

Καθόμουν στο σπίτι λοιπόν, αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ, να διαβάσω, να δω τηλεόραση. Ολα αυτά τα κάνεις για να χαλαρώσεις, να ηρεμίσεις αλλά και για να βελτιώσεις τον εαυτό σου, να δομήσεις καλύτερα την προσωπικότητά σου, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Και κάποτε ίσως σου χρειαστούν αυτά τα στοιχεία στη δουλειά σου, στους φίλους σου, στα παιδιά σου όταν κάνεις. Αλλά εγώ, γεμάτη απαισιοδοξία, είχα πείσει τον εαυτό μου ότι είχα μετρημένες μέρες, γιατί όπως είπε ο γιατρός ή είναι ή δεν είναι και με τη γκαντεμιά που με βαρούσε μάλλον θα ήταν.

50-50% (!!)

Ενιωθα ότι το τέλος ήρθε



Κατάρρευση



Το είπα σε 3 φίλες μου. Τους ζήτησα όμως να μην έρθει καμιά από το σπίτι. Δεν ήθελα να δω ή να μιλήσω σε κανέναν. Ηθελα να έχω αυτές τις λίγες στιγμές, πριν τη μαύρη αλήθεια, δικές μου. Μόνο για μένα

Δεν ήθελα να αναγκαστώ να μιλάω για άλλα θέματα, να γελάω και να δείχνω ξένοιαστη ή δυνατή. Δεν ήθελα να σκεφτώ ή να προσπαθήσω για τίποτα άλλο. Δεν είχα δύναμη να αναπνεύσω, να ζήσω. Στο σπίτι περπατούσα και έκλαιγα δυνατά, έπεφτα στο πάτωμα και κυλιόμουν και χτυπιόμουν και παρακαλούσα τον Χριστό, αν υπάρχει, ας με λυπηθεί. Κοιτιόμουν στον καθρέφτη και προσπαθούσα να δω που κρύβεται η ζωή, η ψυχή μέσα μου. Είναι στα μάτια, στα μαλλιά, στο δέρμα, στην κοιλιά? Που? Αυτό που λένε ενέργεια του εγκεφάλου είναι η ψυχή ή κάτι άλλο? Υπάρχει εν τέλει ψυχή? Κοίταζα το είδωλο μου και παρηγορούσα την δύσμοιρη κοπέλα που έβλεπα.
Αυτό το σώμα μπορεί και να νεκρώσει? Τόσες δίαιτες, τόσες κρέμες τόσες βαφές όλα για το μνήμα......
Και έκανα τον Σταυρό μου και ζητούσα έλεος. Τον εκλιπαρούσα να με λυπηθεί, έκλαιγα, ούρλιαζα και παρακαλούσα συνέχεια. Λυπήσου με έλεγα, συγχώρεσέ με. Αν όμως με τιμωρούσε για την ζωή που αφαίρεσα, τότε στα 20 μου, με την έκτρωση που έκανα και που από τότε ακόμα ήξερα ότι ήταν φόνος, τότε ας με πάρει. Αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να το κρατήσω, αλήθεια λέω, ήταν τυχαίο. Ημουν και η ίδια ένα παιδί που τότε ξεμύτιζε στον κόσμο. Από τότε όμως, Χριστούλη μου, παίρνω τις προφυλάξεις πάντα, και εσύ το ξέρεις καλά. Το φονικό δεν επαναλήφθηκε ποτέ.
Αλλά, λέει, ο Παράδεισος κερδίζεται δεν χαρίζεται και εγώ δεν έκανα κάτι για να τον κερδίσω άρα θα πάω κατευθείαν στην κόλαση! Η οποία Αν υπάρχει είναι αιώνια και απ όσο ξέρω είναι τόσο φρικτά εκεί που ούτε τα δαιμόνια θέλουν να κάτσουν.

Αλλά αν τελικά δεν υπάρχει κόλαση ή παράδεισος και είναι όλα παραμύθια και ο θάνατος οδηγεί στην ανυπαρξία και στο χώμα με τα σκουλήκια, τότε τι θα κάνω? Αυτό νομίζω ότι είναι χειρότερο. Μάλλον θα είναι όπως ήταν πριν γεννηθώ που δεν καταλάβαινα, γιατί απλώς δεν υπήρχα

Ω Θεέ .... το λέω με λόγια αλλά δεν μπορεί να το χωρέσει το νους μου....

Αχ μάνα γιατί με γέννησες αν ήταν κάποτε να πεθάνω? Γιατί να γνωρίσω την γλύκα της ζωής αν είναι να τελειώσει?

Πάντα έλεγα σε όλους ότι αν ποτέ μείνω ανήμπορη, ανάπηρη ή άρρωστη σε ένα κρεβάτι, δεν θα με πείραζε, θα μου έφτανε μόνο να αναπνέω, να σκέφτομαι και να έχω μια τηλεόραση ή περιοδικά. Να μην μου κάνουν ποτέ ευθανασία. Η ακόμα τους έχω πει ότι φοβάμαι τόσο πολύ τον θάνατο που ΠΟΤΕ δεν πρόκειται να αυτοκτονήσω, και αν ποτέ βρεθώ ¨αυτοκτονημένη¨ τότε θα είμαι μια κρυφά δολοφονημένη και να το πουν αυτό στους αστυνόμους για να βρεθεί ο δολοφόνος μου και να τιμωρηθεί (αν και καμιά τιμωρία δεν θα είναι ποτέ αρκετή για τον φονιά μου)
Ακόμα ακόμα, δεν γράφομαι δωρήτρια οργάνων γιατί φοβάμαι ότι αν πάθω κάτι, μπορεί οι γιατροί να με ¨καθαρίσουν¨ επίτηδες για να πάρουν τα όργανα μου, να τα πουλήσουν ή να τα βάλουν σε δικούς τους ανθρώπους (τόσα ακούμε στον Εισαγγελάτο και στον Λουλουδοφυλλόπουλο)

Χτυπιόμουν λοιπόν, έπιανα τον φάκελο με τα αποτελέσματα, τον μύριζα, τον χάιδευα, τον ύψωνα στον ουρανό και παρακαλούσα να μην έχω καρκίνο. Ηρθαν και οι φίλες μου απρόσκλητες να μου συμπαρασταθούν παρόλο που τους ζήτησα ρητά να μην έρθει καμιά τους. Το έκαναν για καλό μου βέβαια, και τώρα που το θυμάμαι χαίρομαι πραγματικά, αλλά τότε η όλη προσπάθεια να τους μιλάω και να τους εξηγώ το τι αισθάνομαι, και να θυμάμαι και να ξαναζώ την αγωνία, και να προσπαθώ να δείξω ότι είμαι ακόμα αρκετά δυνατή και ότι δεν κατέρρευσα ακόμα, η προσπάθεια και μόνο να αναπνέω για να μιλάω με είχε εξαντλήσει. Τις έβλεπα να μιλάνε για μένα αλλά και για άλλα άσχετα και χαρούμενα θέματα όταν ξεχνιόνταν, όπως για γκομενικά δίαιτες και τέτοια, και σκεφτόμουν πόσο τυχερές είναι που είναι ακόμα υγιείς και μπορούν να κάνουν όνειρα και να χαζολογάνε στον κόσμο των ζωντανών, ενώ εγώ ίσως αντιμετωπίζω τον μεγαλύτερό μου φόβο, τον Θάνατο. Το απόλυτο τέλος, το μηδέν ή τον εφιάλτη της κόλασης.

Τους φαινόταν απίστευτα παράξενο που δεν άνοιγα τον φάκελο με τα αποτελέσματα. Επιμένανε να τα δουν αυτές και δεν θα μου πουν τίποτα είπαν, είτε είναι είτε δεν είναι καρκίνος. Μα, σκεφτόμουν, αν δουν ότι δεν έχω καρκίνο θα μου το πουν με χαρά για να τελειώσει η αγωνία μου, ενώ αν δουν ότι είναι καρκίνος τότε δεν θα μου το πουν τάχα για να τηρήσουν τον λόγο τους. Αλλά εγώ , είτε έτσι είτε αλλιώς θα καταλάβαινα τι έχω!

Μα μπορεί να μην έχεις και τίποτα, έλεγαν. Αλλά μπορεί και να έχω απαντούσα. Firty fifty είναι οι πιθανότητες. Ή είναι ή δεν είναι είχε πει ο γιατρός. Ετσι αφού προσπάθησαν μάταια να με πείσουν για τον φάκελο ή ότι δεν έχω τίποτα, μετά από αρκετή ώρα έφυγαν και έμεινα μόνη μου πίσω, σε ένα άδειο σπίτι, με τον πιθανό καρκίνο παρέα, και την ζωή και την χαρά να έχει φύγει μαζί τους. Πόσο μόνη και αβοήθητη είχα νιώσει...

Αφού έγινα ράκος από την αγωνία, δεν άντεξα και είπα πολύ λίγα πράγματα στη μαμά μου ( για να μην τρομάξει και αυτή και πάθει και τίποτα) και πήγαμε μαζί σε ένα νοσοκομείο. Δεν μπορούσα να περιμένω άλλο, έπρεπε να μάθω αλλά δεν τολμούσα να διαβάσω εγώ τα αποτελέσματα


Είχα μια γνωστή γνωστής, χειρούργο σε νοσοκομείο και σκέφτηκα να πάω σε αυτήν και να μου διαβάσει πρώτη το αποτέλεσμα, ούτως ώστε αν έχω κάτι να μου πει επιτόπου και τις πιθανότητες επιβίωσης. Πήγα λοιπόν στην κοπέλα τάχα ξέροντας τι έχω αλλά ότι ήρθα (δήθεν) για περαιτέρω λεπτομέρειες θεραπείας. Εσκισα λοιπόν τον φάκελο για να φαίνεται διαβασμένος, και τον έδειξα στην γιατρέσσα περιμένοντας με αγωνία τα πρώτα λόγια της. Αυτή μου είπε ότι δεν έχω τίποτα κατα τις εξετάσεις αλλά καλό είναι να αφαιρέσουμε τον θυρεοδειδή και μπλα, μπλα, μπλα.....

.....αυτή μιλούσε και έλεγε και εγώ (ενώ έδειχνα να την ακούω και απαντούσα σ αυτά που με ρωτούσε) σκεφτόμουν ότι θα ζήσωωωωω

Απ έξω ήμουν σοβαρή αλλά από μέσα μου όλα γελούσαν, χοροπηδούσαν απ την χαρά τους. Τα στομάχια μου, τα έντερα μου, τα συκώτια μου ο θυροειδής μου όλα χαίρονταν που θα ζούσαν

Δεν έχω καρκίνο

Υπάρχει Θεός και με λυπήθηκε, μου έδωσε παράταση ζωής. Αχ πόσο τον ευχαριστούσα. Ημουν χαρούμενη. Επιτέλους έχω και γω μια δεύτερη ευκαιρία, δεν είμαι η πιο gademissa του κόσμου τελικά!!!

Θα Ζήσωωωωωωωωωωωω




Η επόμενη μέρα



Ακολούθησε θεραπεία με θυροξίνη για να μην μεγαλώσει ο όζος, γιατί αν μεγαλώσει λέει, θα πρέπει να βγάλω όλο τον θυρεοειδή. Πρέπει να το ελέγχουμε

¨Δεν αλλάζει το είδος του όζου στην πορεία¨ μου είπε ο γιατρός. ¨Αν γεννηθεί καλός παραμένει καλοήθης και δεν γίνεται καρκίνος¨






Παρολαυτά μου ξανάκανε παρακέντηση, μετά από ένα χρόνο(?!).
Τρόμαξα πάλι

¨Μα γιατί, αφού είχατε πει ότι δεν αλλάζει¨ τον ρώτησα με νερά στα μάτια όπως την πρώτη φορά. ¨Μήπως οι εξετάσεις αίματος που κάνω κάθε 6 μήνες, δείχνουν τώρα κάποια αλλοίωση?? ¨

¨Οχι, αλλά η επανάληψη της παρακέντησης επιβάλλεται, πρέπει να είμαστε εκατό τα εκατό σίγουροι ¨
Δηλαδή δεν ήμασταν μέχρι τώρα? σκεφτόμουν έντρομη με τεντωμένο πάλι τον λαιμό και δάκρυα να τρέχουν απ τα μάτια οπως την πρώτη φορά. Ο Θάνατος μου ξαναχτύπησε την πόρτα, βαριανάσαινε πάλι στο σβέρκο μου

¨Εσείς κάντε τη δουλειά σας γιατρέ και εγώ ας κλαίω, μην με σκέφτεστε. Δεν πονάω, κάντε τη δουλειά σας όπως ξέρετε καλύτερα. Αυτά τα νερά απ τα μάτια μου, δεν είναι δάκρυα, είναι νερά που δεν ξέρω και γω από που προέρχονται¨

Ευτυχώς ήταν πάλι καλοήθης



Σήμερα



Εμαθα να ζω με αυτό, δεν είναι κάτι τρομερό, μόνο ένα χαπάκι θυροξίνης παίρνω κάθε πρωί για να μην μεγαλώσει ο όζος. Κάνω κάθε εξάμηνο εξετάσεις και το ελέγχω. Ολα είναι κανονικά αλλά κάπου μέσα μου έχω πολύ καλά κρυμμένο ένα φόβο μήπως κάποια στιγμή ¨αλλάξει¨.





Η ζωή τελικά είναι πολύ μικρή και το κατάλαβα τώρα. Δεν κάνω μακροχρόνια σχέδια, το πολύ τρίμηνα ή εξάμηνα. Εχω όνειρα βέβαια πολλά, αλλά τώρα σκέφτομαι ότι για να πραγματοποιηθούν πρέπει πρώτα να έχω υγεία και να ζω. Θέλω να ζω ήρεμα, χωρίς φασαρίες και καυγάδες και δεν θέλω στη ζωή μου γενικότερα να μπαίνουν μικρότητες και κακές σκέψεις. Αλλά και τους κακούς και ζηλιάρηδες ανθρώπους τους αποφεύγω όσο μπορώ. Θέλω επίσης έναν άνθρωπο να μοιραστώ τις όμορφες στιγμές, να χαλαρώνω, και να περνάω όσο πιο όμορφα γίνεται, έχοντας πάντα βέβαια ως δεδομένες τις δυσκολίες της καθημερινότητας και της σημερινής κοινωνίας


Δεν θέλω να πεθάνω. Φοβάμαι. Τρέμω. Τι να τα κάνεις τα λεφτά τα αμάξια τα σπίτια αφού άμα φύγεις (και όλοι θα φύγουμε ανεξαιρέτως) όλα εδώ θα μείνουν και ίσως να τα πουλήσουν οι κληρονόμοι σου. Και έχω παραδείγματα ανθρώπων που πέθαναν, και οι κληρονόμοι ( άνθρωποι που δεν ήξεραν καν τους θανόντες) να μαλώνουν πάνω απ το πτώμα για το σπίτι και το μαγαζί του μακαρίτη. Και πόσο τα φρόντιζε κα τα πονούσε το μακαρίτης τα σπίτια του όσο ζούσε...

Δεν έχω κάνει παιδιά ακόμα οπότε αν πεθάνω μόνο στις αναμνήσεις των φίλων μου θα μείνω και στις φωτογραφίες τους. Αλλά και αυτοί θα με ξεχάσουν με τον καιρό. Α, ναι, και το blog μου θα μείνει κληρονομιά σ αυτόν τον κόσμο, μέχρι να το καταργήσει και αυτό ο blogger....





Αχ, πόσο καλά έκανα που ξεκίνησα το blog και εξωτερικεύω αυτά που έπνιγα τόσο καιρό. Και μακάρι κάποτε αυτή η εμπειρία μου να βοηθήσει έστω και έναν συνάνθρωπo μου που (κούφια η ώρα) ίσως βρεθεί σε παρόμοια θέση