Το παράπονο του "Αφεντικού"

Τα αφεντικά (μικρομεσαίας επιχείρησης και όχι τίποτα σπουδαίο) βρίσκονται υπο διωγμόν. Κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε την θέση τους και πώς (αν) τα βγάζουν πέρα. Τί ψυχολογική πίεση μπορεί να δέχονται για να στέκονται στα πόδια τους και να προχωράνε. Γιατί δεν φτάνει μόνο να υπάρχεις στον χώρο αλλά πρέπει και να προχωράς. Αν σταματήσεις την έβαψες. Σε πήρε η κάτω βόλτα χωρίς να το πάρεις χαμπάρι

Οι υπάλληλοι ζητάνε συνέχεια. Θέλουν, απαιτούν, διεκδικούν δυναμικά και μπορούν να πάρουν πολλά ζητούμενα από τα αφεντικά. Το αφεντικό το έρμο, από πού να ζητήσει για να πάρει? Θέλω να τρέξω και εγώ, το αφεντικό, στις πορείες μαζί τους, και να ζητήσω και εγώ από το κράτος σαν να ήμουν υπάλληλός του, αυτά που μου ζητάνε οι δικοί μου υπάλληλοι. Θέλω για παράδειγμα να μειωθούν οι ώρες εργασίας (για όλους όμως). Ονειρεύομαι να δουλεύουμε 6 ώρες και πενθήμερο ούτως ώστε με τον χρόνο που χάνω στους δρόμους για να πάω και να έρθω να πιάνει συνολικά τις 7.30 ώρες. Και να έχω έτσι καθαρό χρόνο για να απολαύσω αυτά για τα οποία δουλεύω. Να συνεχίσω τα ιταλικά άνευ διδασκάλου που άφησα, την κιθάρα που και αυτήν άφησα, να ξαναπιάσω το Πιάνο μου όποτε μουρχεται και να το κοπανάω άγαρμπα αφού και αυτό το παράτησα απτο σχολείο ακόμα, να διαβάσω με καθαρό μυαλό τα βιβλία που έχω στην χρόνια πια λίστα μου και που τόσο μου λείψανε, να τρέχω ήρεμη στις προπονήσεις μου που τόσο με χαλαρώνουν. Να ξεκουράζομαι στον καναπέ μου και να βλέπω έξω μέρα και όχι νύχτα, αφού τον χειμώνα νύχτα ξεκινάω και νύχτα γυρίζω σπίτι

Πρώτη πάω στη δουλειά και τελευταία φεύγω. Πρέπει να δουλεύει το μυαλό μου συνεχώς εκεί, να κάνω χίλιες δουλειές προκειμένου να βγεί η δουλειά της ημέρας στην ώρα της. Μπορεί να κλείνω παραγγελία στο τηλέφωνο και ταυτόχρονα να κάνω πράξεις στο κομπιουτεράκι, να κόβω τιμολόγιο και να έχω και το νου μου στον πελάτη που μόλις μπήκε μέσα. Μα, μου λένε, αυτό δεν γίνεται .... Μωρέ, αν έχεις το αυγό στον κω....λο όλα γίνονται

Ο σωστός επαγγελματίας πρέπει να έχει πρόγραμμα και όλα να γίνονται στην ώρα τους. Με το ρολόι. Οταν λες στον πελάτη ότι θα πάρει το εμπόρευμα την τάδε μέρα να είσαι συνεπής. Ο πελάτης μπορεί να μην δίνει ιδιαίτερη σημασία σε αυτό, αλλά χωρίς να το καταλάβει το υπολογίζει και του γίνεται δεδομένο. Συνδέει έτσι το όνομά σου υποσυνείδητα με την συνέπεια και την εγγύηση. Και αν ποτέ φύγει απο σένα και πάει αλλού, με την προχειρότητα που υπάρχει γύρω μας κάποια στιγμή θα γυρίσει. Μπορεί να ξαναρθεί σε ένα ή σε 2 χρόνια, αλλά θα γυρίσει γιατί τον προγραμματισμό αυτό δύσκολα τον βρίσκεις στην ελληνική αγορά και βέβαια ιδρώνω και υποφέρω για τα τον καταφέρω. Με τον ανταγωνισμό που υπάρχει σήμερα, η λεπτομέρεια και οι απαραίτητα χαμηλές τιμές κάνουν την διαφορά

Ακούω συναδέλφους μου, κάποια άλλα "αφεντικά" σε άλλους τομείς, να λένε τον πόνο τους και τρέμω. Ενας πέρσι τα Χριστούγεννα δεν είχε για να δώσει τα δώρα στους υπαλλήλους του και πήρε ΔΑΝΕΙΟ παρακαλώ! Μιλάμε για τέτοια κατάντια. Και ακόμα το ξεχρεώνει. Φυσικά απέλυσε μερικούς. Τι νάκανε? Και εννοείται οι απολυμένοι τον βρίζουν και του λένε διάφορα. Μόνο αν τον δούνε να κλείνει το μαγαζί του και να δουλεύει στη λαχαναγορά θα ευχαριστηθούν και θα πάψουν να τον γλωσσοτρώνε

Εχω και γω υπαλλήλους. Νομίζουν ότι δεν καταλαβαίνω τι γίνεται, πώς σκέφτονται και πώς λειτουργούν. Υπάρχουν οι εργατικοί και οι φιλότιμοι υπάλληλοι που κάνουν τη δουλειά τους σωστά και γρήγορα, που έχουν αντίληψη των πραγμάτων και της δουλειάς γενικότερα και παίρνουν πρωτοβουλίες στον τομέα τους που με ξεκουράζουν, και μου αφαιρούν ευθύνες ώστε να αφοσιώνομαι στο έργο μου πιο εύκολα. Αν κάνουν κάποτε και λάθος, βλέπω την ειλικρινή πίκρα στα μάτια τους και εννοείται ότι τους συγχωρώ, όσο μεγάλο και να είναι. Γιατί αυτά τα παιδιά είναι πολύτιμη δύναμη για το αφεντικό το οποίο μπορεί να υπολογίζει σε αυτούς. Και σίγουρα θα τους κάνει κάποια στιγμή υπεύθυνους στον τομέα τους και θα τους δώσει και αύξηση χωρίς οι ίδιοι να το ζητήσουν. Απόλυτα άξιοι υπάλληλοι που εργάζονται και νοιάζονται για την δουλειά σαν να είναι δική τους. Γιατί ξέρουν τι γίνεται εκεί έξω στη ζούγκλα της ανεργίας και εκτιμούν αυτό που έχουν και δεν θέλουν με τίποτα να το χάσουν

Σεμνά παιδιά που δεν κοιτάνε πώς να γλύψουν τα αφεντικά για να κερδίσουν κάτι. Ερχονται και φεύγουν κύριοι. Δεν λένε πολλά λόγια αλλά μιλάνε με την δουλειά τους. Αξια παιδιά. Κοιτάνε πώς να κάνουν σωστά αυτό που τους αναθέτεις. Αυτό για το οποίο πληρώνονται. Και εκτιμάνε τα χρήματα που κερδίζουν, τα οποία βγαίνουν από την δική μου τσέπη, και αν κάποτε πάθουν κάτι αυτοί ή η οικογένειά τους, ανησυχώ πραγματικά και τους συμπαραστέκομαι

Υπάρχουν τώρα και οι άλλοι οι άσχετοι, οι τεμπελχανάδες που ψάχνουν ευκαιρία να τα ξύσουν σε κάθε γωνιά του μαγαζιού. Να πιάσουν κουβεντούλα μεταξύ τους, με το αφεντικό τους ή με τους πελάτες, ακόμα και να κάτσουν στην τουαλέτα 15΄(!!!) γιατί πάσχουν λέει από δυσκοιλιότητα (αλλά το αφεντικό ξέρει τι κάνουν εκεί μέσα. Μια, δυό, τρείς κάποτε θα σε παίρναμε χαμπάρι ρε κουράδα!). Να σε ρωτήσουν τάχα με ενδιαφέρον "πώς πέρασες αφεντικό στις διακοπές σου" και "πές μου αφεντικό την γνώμη σου", και διάφορα άλλα τάχα "φιλικά" και γλύφτικα. Προσπαθούν να γίνουν λίγο φίλοι σου για να μπορούν να την σκαπουλάρουν χωρίς να τους κατσαδιάσεις. Να σιγουρέψουν την πληρωμένη θέση στο τεμπελιό. Αυτοί θα βγάλουν όση δουλειά νομίζουν οτι μπορούν και θέλουν, στο 8ωρο. Παραπάνω λέει δεν μπορούν (αν κόψεις τις βόλτες, τα χεσίματα και τις ονειροπολήσεις μια χαρά προλαβαίνεις). Οι άλλοι όμως οι εργατικοί που λέγαμε, θα βγάλουν τη δουλειά που πρέπει, στο ίδιο 8ωρο. Εκείνοι πως μπορούν βρε παιδιά?
Να σου πώ εγώ ρε τεμπελχανά: εκείνος τρέχει, έχει το νου του εδώ στη δουλειά και δεν ονειρεύεται γκομενίτσες ή κουτσομπολεύει για τον κώλο ή το βυζί της κάθε ωραίας πελάτισσας που μπαίνει στο μαγαζί

Είναι και οι άλλοι οι "καημένοι" που το παίζουν άρρωστοι και ευαίσθητοι, και τάχα δεν μπορούν αυτό ή το άλλο για διάφορους λόγους κάθε φορά. Μέχρι και τα κλάματα μπορεί να βάλουν για να σε συγκινήσουν (όπως φαντάζονται).
Βαριούνται οι τεμπέληδες τη δουλειά, θέλουν να τελειώσουν ξεκούραστα και να φύγουν τρέχοντας. Λες και τους κρατάς εκεί σαν τιμωρία, και τους βασανίζεις.
Ρε παιδιά, η πόρτα είναι ανοιχτή .... και εσείς θέλετε να φύγετε και εγώ να σας διώξω, οπότε γιατί είστε ακόμα εδώ?

Ααααα .... το ξανασκέφτεστε? Το παραχέσατε μήπως, και το ξέρετε?

Εξω ο κόσμος παρακαλάει για δουλειά, αλλά δεν ξέρω αν τελικά θέλουν δουλειά ή κάποιον που απλώς να τους έχει να κάθονται και να τους πληρώνει, έτσι, επειδή είναι καλά παιδιά. Αυτό το έκανε κάποτε η μαμά σας που σας έδινε χαρτζιλίκι. Εγώ δεν είμαι η μάνα σας. Αν θέλετε, πάτε να τα ζητήσετε απαυτήν. Αν όχι πάτε στο δημόσιο. Αλλά επειδή δεν μπορούν να μπούν όλοι πια εκεί, προσπαθούν να χωθούν στον ιδιωτικό τομέα. Και εκεί, σιγά σιγά να φέρουν την νοοτροπία του δημοσίου

Και πιάνουν έτσι τις θέσεις που θα έπρεπε να έχουν οι σωστοί υπάλληλοι. Οι οποίοι είναι κρυμμένα διαμάντια, που όμως το αφεντικό δεν μπορεί εύκολα να τους ξεχωρίσει μες στην καρβουνιά και την πίσσα των τεμπελχανάδων. Και γιαυτό, αφού είναι τόσο δυσεύρετοι και το αφεντικό έχει κουραστεί να ψάχνει και να δοκιμάζει (άσε που η απειρία του κάθε νέου στοιχίζει χρόνο και χρήμα στην δουλειά) ,το αφεντικό κρατάει ό,τι έχει και προσπαθεί να ταρακουνήσει όσο μπορεί το υπάρχον υλικό, με κόστος τα νεύρα και την ψυχική υγεία του (αφεντικού)

Με όλα αυτά που μου τύχανε στα προσωπικά μου (τον Μ-αλάκα εννοώ), βρήκατε ευκαιρία και προσπαθήσατε να μας καβαλήσετε, να γίνετε αφεντάδες σε ξένα χωράφια. Ωραία τα φανταστήκατε! Ετοιμα χωράφια βρήκατε που όμως άλλος έβαλε το κεφάλι του και ρισκάρησε στη λαιμητόμο, άλλος ξημεροβραδιάζεται για να τα συντηρήσει, και τρέχει σαν τρελός σε πελάτες, τράπεζες και προμηθευτές για να τα διατηρήσει σε τέτοιους δύσκολους καιρούς.
Μωρέ τι μας λέτε???

Θα δείτε αύριο τι έχει να γίνει

Τα μιλήσαμε με το ομοαίματο συναφεντικό και συμφωνήσαμε
Μια μικρή συγκεντρωσούλα που θα αλλάξει τα πράγματα εδώ μέσα. Και οι εργατικοί και υπεύθυνοι θα αποκτήσουν τα προνόμια που τους αξίζουν

Δεν θα χαλάσω εγώ το μαγαζί μου για μερικούς αρχιδοξύστες






Αααχ .... τόβγαλα και αυτό και ησύχασα. Δεν ξέρω αν έχω άλλες εκμυστηρεύσεις να βγάλω. Λίγο λίγο τα λέω όλα και νιώθω ότι αδειάζω. Θα έχω κάτι να πώ την επόμενη φορά? Και αν ναι πότε θα είναι αυτή? Αυτό το αναρωτιέμαι βέβαια κάθε φορά, αλλά όλο και κάτι νέο προκύπτει.......