Σπίτι μου σπιτάκι μου και .... χαρτινοτοιχάκι μου

Το καλοκαίρι που η πόλη ήταν άδεια, μετρούσα με ανυπομονησία τις μέρες πότε θα γυρίσουν οι ταξιδευτές να γεμίσει πάλι. Με παρα-άδειους δρόμους και πεζοδρόμια, η πόλη έμοιαζε νεκρή. Λες και τα ποτάμια των αμαξιών να ήταν οι αρτηρίες με το αίμα, η ζωή της πόλης, και τα γεμάτα πεζοδρόμια να ήταν οι φλέβες της.

Τώρα ήρθαν όλοι. Γέμισαν οι δρόμοι, και ενώ τότε έκανα 10΄ ακριβώς για να φτάσω το πρωί στη δουλειά, τώρα κάνω μισή ώρα, και θέλω άλλο τόσο για να γυρίσω. Το ίδιο συμβαίνει και το βράδυ όταν βγαίνω για τα Barάκια, αλλά εκεί χρειάζομαι και επιπλέον ένα τέταρτο για να βρω να παρκάρω. Και αν τύχει και στο Bar γίνεται χαμός και δεν χωράει ουτε καρφίτσα, οΐμέ! Πρέπει να περπατάω ή να οδηγάω μεχρι το επόμενο.

Γέμισε και η πολυκατοικία που μένω. Ηρθαν οι από πάνω, οι από κάτω και οι διπλανοί.

Τους από πάνω τους χαρτογραφώ κάθε μέρα. Κυρίως από τα ολοήμερα τακούνια της κυρίας. Αλλά ενημερώνομαι και για την ηλικία και τη διάθεση των παιδιών τους, από τις μπίλιες που ντινγκ-ντινγκ-ντινγκίζουν στο πάτωμα, ή από τα γρου-γρου-γρουυυυ του αμαξιού-ποδηλάτου, ή από τα γρήγορα βήματα ντουπ-ντουπ-ντουπ του κυνηγητού τους. Κάνω γαϊδουρινή υπομονή και περιμένω πότε θα μεγαλώσουν για να κολλήσουν με τη μούρη στα κομπιούτερ, και παίζοντας τα killer games να ακινητοποιηθούν επιτέλους αυτά, για να ησυχάσω εγώ. Επίσης μαθαίνω πόσο νοικοκυρά είναι η από πάνω κυρία, από την σκουρότητα και θολότητα των υγρών που στάζουν προς τα μένα, κάθε φορά που πλένει το μπαλκόνι της.

Από τους διπλανούς (μεριά κρεβατοκάμαρας ) εντρυφώ στα προβλήματα των παντρεμένων ζευγαριών. Αυτή συνήθως έχει αϋπνίες και τι να κάνει-τι να κάνει... ψαχουλεύει στο κινητό του μπας και νυστάξει, αλλά όλο και κάτι πονηρό ανακαλύπτει και γίνεται γης μαδιάμ στις 3 τη νύχτα. Και αφού εγώ ξύπνησα που ξύπνησα, και δεν έχω TV εκεί μέσα, παίρνω το ποτήρι, το κολλάω στον τοίχο ανάποδα, κολλάω και το αυτί και έχω το καλύτερο ριάλιτι σόου. Μέχρι να νυστάξω πάλι, και να κάνω το τελευταίο ζάπιγκ ελπίζοντας σε κανένα καλό όνειρο ισάξιο του ριάλιτι. Επίσης με τους διπλανούς σκληραγωγούμαι και μαθαίνω να ξεπερνάω την Οδύσσεια του αντρικού ροχαλητού (για την περίπτωση που βρώ άντρα), αφού έτσι αμάθητη όπως ήμουνα (λέμε τώρα), αν ξυπνούσα κατά τη διάρκεια της νύχτας, στις αρχές, δεν μπορούσα να ξανακοιμηθώ από το ροχαλητό του γείτονα κυρίου. Πώς το καταφέρνω τώρα? Προσαρμόζομαι στις συνθήκες (ως άλλη Πολυάννα) και μετράω αντί για προβατάκια τις ρυθμικές εισπνοές και εκπνοές του ροχαλητού του, μπας και παρασυρθώ σε ένα γλυκό νανούρισμα.

Από τον άλλο διπλανό (μεριάς σαλονιού) μαθαίνω για τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας. Ο γιός τους όλο μαλώνει με τους γονείς του για τα φρουτάκια, τα στοιχήματα που έχασε και δεν έχει να τα πληρώσει, και για το διάβασμα που δεν κάνει. Επίσης μαθαίνω πόσο ψεύτης, αχάριστος, τεμπέλης και χαμένο κορμί είναι ο διπλανός 16 χρονος, κατά τα ουρλιαχτά πάντα των γονιών. Και να φανταστείς έχει γονείς σπουδαγμένους και με υποτίθεται ανοιχτά μυαλά. Περιμένω στωικά να τελειώσει η εφηβεία του και να πάει με το καλό στην Αθήνα να σπουδάσει. Βέβαια και στο πατρικό μου σπίτι περίμενα τα διάφορα γειτονόπουλα να τελειώσουν την δική τους εφηβεία και να ησυχάσω, αλλά ήταν πολλά τα σκασμένα, και ενώ τελείωνε του ενός άρχιζε του άλλου. Τελειωμό δεν είχαν. Και υποτίθεται ότι έχουμε υπογεννητικότητα. Πού και να μην.
Από αυτούς επίσης μαθαίνω τα τυχόν προβλήματα της ουροδόχου κύστης των αντρών, αφού μετά τις 12 τη νύχτα που πάντα ουρούν, ακούω το υγρό να τρυπάει την λεκάνη στο κέντρο ακριβώς. Λές και το κάνουν επίτηδες. Και μες στη νυχτερινή σιγαλιά (όποτε υπάρχει) αυτό φτάνει στα αυτιά μου σαν black & decker. Και ευτυχώς που έχω τον άλλο γείτονα να ροχαλίζει από δίπλα και να με "ξανανανουρίζει" ρυθμικά.

Από τους από κάτω δεν έχω ιδιαίτερα παράπονα. Μόνο την τηλεόρασή τους που ανοίγουν στην διαπασών κατά άτακτα διαστήματα πχ ανα 1 ώρα τέρμα η ένταση για 10΄. Μετά από 3 τέταρτα ξανά το ίδιο. Μετά από 2 ώρες πάλι το ίδιο. Και ακούγεται ένας απίστευτα μπάσος βόμβος να βγαίνει απ το πάτωμα, τόσο δυνατός που παρασύρει τους ρυθμούς της καρδιάς μου σε έναν περίεργο συντονισμό, και νομίζω τότε ότι εκείνες τις στιγμές έχω κάτι σαν ... πώς να το πώ ... αρρυθμίες. Δεν ξέρω τον λόγο που το κάνουν αυτό. Υποψιάζομαι κάποιου είδους τρελοπάθεια, αλλά εξωτερικά φαίνονται απόλυτα φυσιολογικοί και γελαστοί άνθρωποι. Τι να πω πια...






Τώρα μετράω τις μέρες μέχρι να ρθει το επόμενο καλοκαίρι, να αδειάσει η πόλη και να κοιμάμαι επιτέλους ήσυχη τα βράδια. Τι σου είναι ο άνθρωπος, ε? Οταν σου λείπει κάτι το αποζητάς και όταν το αποκτήσεις δεν το εκτιμάς...................
........τς,τς,τς,τς τι ανικανοποίητο πλάσμα που είμαι.....