«Αθλητικές φόρμες». Δεν είναι στο στυλ μου, τι να κάνουμε!

Μου αρέσει το άθλημά μου πολύ. Όμως προέκυψε τα τελευταία χρόνια στη ζωή μου και δεν είμαι εξοικειωμένη με το όλο σύνολο που το περιβάλει. Πχ ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τις φόρμες της ομάδας. Αλλο σχέδιο, άλλο κόψιμο, άλλο χρώμα.

Εμένα γενικώς οι αθλητικές φόρμες δεν με ενθουσιάζουν. Ναι, τις φοράω στο σπίτι όταν είμαι ανευ γκόμενου ή όταν κάνω δουλειές ή θα τις βάλω για να πάω στο σουπερμάρκετ της γειτονιάς όταν βαριέμαι να ντυθώ, αλλά δεν είναι στο στυλ μου να τις φοράω και έξω. Στους άλλους αθλητές είναι η δεύτερη φύση τους αφού από πιτσιρίκια μεγάλωσαν με αυτές και δεν το σκέφτονται καθόλου. Συν τις άλλοις έχουν ένα σωρό φόρμες Adidas Nike και άλλες φιρμάτες, όπως και σπορτέξ και σάκους και όλα τα σχετικά και θαυμάζονται ή ζηλεύονται μεταξύ τους. Εγώ με τα κανονικά μου ρούχα πάω στο «προπονητήριο» και με τα ρούχα γυρνάω. Την φόρμα την φοράω μόνο όταν πάμε σε αγώνες αλλά και πάλι δεν μου αρέσουν επάνω μου.

Οι νέοι αθλητές μεγαλώνουν σε αυτό το κλίμα και συνηθίζουν από μικροί. Εγώ όμως που μεγάλωσα όπως όλος ο παλιός κόσμος μακριά από γυμναστήρια και αγώνες, και τα έβλεπα (αν τα έβλεπα) μόνο στην τηλεόραση και δεν ήξερα από αυτά, καλούμαι τώρα στην ηλικία μου να αποκτήσω άλλο στιλ που πρέπει και να μου αρέσει κιόλας. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ. Και το όλο θέμα με τις φόρμες που θα αλλάξουμε δεν με ενδιαφέρει καθόλου, μην πω ότι με δυσαρεστεί κιόλας. Είδα και έπαθα να συνηθίσω στις παλιές, τώρα να αλλάξω πάλι? Όμως επειδή δεν θέλω να δείχνω στους υπόλοιπους διαφορετική, αντιδραστική ή αδιάφορη, κάνω ότι ενδιαφέρομαι και ότι έχω άποψη επι του θέματος, ενώ δεν θέλω καν να φοράω φόρμες.



Βέβαια μου φαίνεται όμορφο σαν εικόνα όταν πάμε σε αγώνες και φοράμε τις φόρμες μας με το σήμα της ομάδας σταμπαρισμένο από πίσω. Με κάνει να νιώθω ότι ξεχωρίζουμε από την μάζα και ότι ανήκουμε σε έναν κόσμο διαφορετικό και ενδιαφέροντα. Ότι είμαστε μια ομάδα με κοινούς κώδικες πολύ ιδιαίτερους. Και αυτό φαίνεται από την αμφίεσή μας.

Επίσης μου αρέσει όταν πάμε σε άλλες πόλεις και μένουμε σε ξενοδοχεία. Δεν ξέρω πώς αλλά συνήθως διαμένουν εκεί και άλλες ομάδες άλλων αθλημάτων, που αυτοί έχουν άλλους αγώνες δικούς τους. Τότε το βράδυ όταν μαζευόμαστε στο σαλόνι του ξενοδοχείου, όλοι ένας αχταρμάς περίεργος, μιλάμε μεταξύ μας και γνωριζόμαστε και νιώθουμε ότι όλοι εμείς εκεί στο «σαλόνι της ξενιτιάς», μακριά από τα σπίτια μας, κάνουμε κάτι μοναδικό και ξεχωριστό από όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους. Νιώθουμε ότι είμαστε προνομιούχοι κατά κάποιο τρόπο. Ότι είμαστε εκεί με έναν μοναδικό σκοπό, το μετάλλιο, και ότι ο ένας νιώθει τον άλλο ενώ κανένας άλλος από τους υπόλοιπους ανθρώπους δεν μας καταλαβαίνει. Είμαστε εκεί στο σαλόνι μια μάζωξη ανθρώπων τελείως διαφορετικών αθλημάτων, από διαφορετικές πόλεις, με διαφορετικές νοοτροπίες, με διαφορετικές ζωές, που όμως έχουμε κάτι κοινό την λαχτάρα για το μετάλλιο και έχουμε ιδρώσει και μοχθήσει γι αυτό. Συνήθως είναι ένα Σάββατο βράδυ που ενώ οι υπόλοιποι άνθρωποι γλεντοκοπάν χωρίς σκοπό στα σκυλάδικα, ή παν στα τιγκαρισμένα μπαρ όπου τσιρίζουν για να ακούσουν τι λέν μεταξύ τους αφού η μουσική είναι στη διαπασών, και πίνουν τα μπομπένια ποτά που τους κάνουν το κεφάλι καζάνι, εμείς είμαστε εκεί μακριά από όλους, απομονωμένοι στον δικό μας κόσμο και μοιραζόμαστε εμείς οι τόσο διαφορετικοί άνθρωποι τις τόσο όμοιες ανησυχίες και αναζητήσεις.

Βέβαια αυτά τα Σάββατα δεν είναι και πολύ συχνά για μένα γι αυτό δεν τα έχω βαρεθεί ακόμα, και ίσως γι αυτό να έχουν και τόσο ενδιαφέρον. Ενώ αντίθετα για κάποιους που έχουν αγώνες πολύ συχνά ίσως να έχει καταντήσει κουραστικό και ρουτινιάρικο.



Και ξαναγυρνάω στο θέμα. Αυτή η ομοιομορφία με τις φόρμες δεν είναι και το καλύτερό μου. Εγώ μου αρέσω στα όμορφα ρουχαλάκια μου, στα τζινάκια και τις μποτούλες μου, στις ζακέτες και τις καμπαρντίνες μου, στα όμορφα χτενισμένα μαλάκια μου και στις στιλάτες τσαντούλες μου. Φυσικά δεν πάω με γόβα και ταγιέρ για προπόνηση, αλίμονο δεν είμαι χαζή. Θα φορέσω την κάζουαλ στολή μου, που όμως θα είναι μια στολή που μου ταιριάζει στα χρώματα και θα με κολακεύει. Δεν γουστάρω να τριγυρνάω με μια φόρμα που είναι φτιαγμένη για να ισοπεδώνει κορμιά και θηλυκότητες. Δεν είμαι ένα πιτσιρίκι που ακόμα δεν έχει γνωρίσει το κορμί του και τις ορμόνες του, αλλά μια γυναίκα που θέλει και προσπαθεί να αρέσει ρε γαμώτο! Γι αυτό παρόλο που νιώθω ότι πρέπει να κυκλοφορώ με τη στάμπα της ομάδας, το αποφεύγω όσο μπορώ.


Και μιάς και μιλάω για το άθλημα, και επειδή ως γνωστόν πηδάω από το ένα θέμα στο άλλο, θα αναφέρω κάτι για τον προπονητή μου ο οποίος ελπίζω να μην bloggίζει, καταλάβει ποια είμαι και με ταράξει στο βρισίδι.

Λοιπόν είναι κάποιες φορές που ενώ κάνουμε την συνηθισμένη προπόνηση, αυτός επικεντρώνεται σε κάποιον αθλητή και σε όλη τη διάρκεια ασχολείται μαζί του.

Και ασχολείται όχι με καλό και ευγενικό τρόπο αλλά με άγριο και επιθετικό. Και του λέει πχ του καημένου αθλητή «δεν συγκεντρώνεσαι» «που τρέχει το μυαλό σου?» «τι σκέφτεσαι τον γκόμενο?» «Τι βλακείες κάνεις? Που είναι η τεχνική? Μάλλιασε η γλώσσα μου να σας τα λέω και σεις κάνετε του κεφαλιού σας?» «Γιατί το έκανες αυτό και γιατί εκείνο?» «βρε, τώρα μόλις δεν στο είπα? Γιατί το ξανακάνεις?» «τι αγναντεύεις εκεί? Ονειρεύεσαι? Να πας σπιτάκι σου αν θες να κοιμηθείς. Εδώ δουλεύουμε δεν παίζουμε, πάρτε το χαμπάρι όσο είναι καιρός». Και βάζει τις αγριοφωνάρες του. Και πολλές φορές ωρύεται στα καλά του καθουμένου. Δεν ξέρω αν αυτό είναι μέρος κάποιας προπονητικής αρχής και αν έχει κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Ίσως να θέλει να ταρακουνήσει όχι μόνο τον αθλητή που του επιτίθεται αλλά και όλους εμάς τους υπόλοιπους που ακούμε, και να βγάλει έτσι το 110% των δυνατοτήτων μας, αλλά εμένα με στεναχωρεί.

Όταν πρωτοασχολήθηκα με το άθλημα, αλλά κυρίως όταν είδε ότι έχω κάποιες δυνατότητες, το έκανε και σε μένα. Μου φώναζε στα καλά του καθουμένου και ένιωθα ότι με ξευτέλιζε. Μου ρχόταν να τον βρίσω κανονικά, να του αντιγυρίσω τις φωνές και να του πω «ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε? Με ξέρεις και από χτές? Πώς τολμάς και μου μιλάς έτσι?» και να φανταστείς είμαστε σχεδόν συνομήλικοι!!!

Βλέπεις στη ζωή μου δεν ανέχομαι να μου μιλάει κανένας με τέτοιο τρόπο. Γενικώς όταν κάνω ένα λάθος μετανιώνω, προσπαθώ να το διορθώσω και να μην το ξανακάνω. Αυτοτιμωρούμαι και αυτοβρίζομαι εγώ η ίδια τόσο πολύ για τα λάθη μου που δεν ανέχομαι άλλος να μου πεί κουβέντα. Δεν επιτρέπω καμία επίπληξη από κανέναν, γιατί εγώ η ίδια έχω καταλάβει το λάθος μου και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να το διορθωθώ και να βελτιωθώ.

Αλλά παρόλαυτά και επειδή έβλεπα ότι κανένας δεν αντιμιλούσε στον προπονητή ποτέ, καθόμουν και τον άκουγα να μου βάζει τις φωνές υπάκουα σαν χαζή, ενώ μέσα μου φούντωνα και όλο το αίμα ανέβαινε στο κεφάλι μου και φανταζόμουν να τον πλακώνω στο ξύλο. Η εξωτερική μου αντίδρασή όμως ήταν απλώς να μην του μιλάω.



Μου έλεγε πχ ουρλιάζοντας «γιατί τοκανες αυτό?». Τίποτα εγώ.

«Σε ρώτησα γιατί το κανες αυτό?». Τίποτα εγώ.

«Κουφή είσαι κοπέλα μου?» και απαντούσα τελικά «Προσπαθώ όσο μπορώ».

«Δεν σε βλέπω να προσπαθείς και πολύ». Τίποτα εγώ

«ΔΕΝ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΕΙΠΑ.». Τίποτα εγώ.

«Όταν σου μιλάω ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΑΑΑΣ». «Προσπαθώ σας είπα όσο μπορώ».

«Θέλω περισσότερο μ ακούς?» Τίποτα εγώ.

«Στον βρόντο μιλάω?» «Θα προσπαθήσω περισσότερο» έλεγα ήρεμα και εκνευριστικά για τον προπονητή, γιατί αυτή η εξωτερική ηρεμία μου η σχεδόν αδιαφορία τον εκνεύριζε περισσότερο.

Και βλέποντας ότι δεν συμμετέχω στον ξεφτιλισμό μου με παρατούσε.




Ομως με τον καιρό, όταν είδε ότι προσπαθώ περισσότερο απ όλους και ότι ερχόμουν κουρασμένη μετά τη δουλειά με την ψυχή στο στόμα για προπόνηση και ότι πολλές φορές έχανα τις προπονήσεις γιατί καθόμουν και δούλευα μέχρι αργά, με άφησε στην ησυχία μου.

Δεν ξέρω αν αυτή η συμπεριφορά του είναι μέρος κάποιου προπονητικού σχεδίου ή αν εκείνες τις μέρες είναι στις μαύρες του και ξεσπάει πάνω μας. Πάντως εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει. Γιατί πιστεύω ότι μπορείς να βγάλεις τα καλύτερα από έναν άνθρωπο με ευγενικό και ήπιο τρόπο. Ποτέ με άγριο και προσβλητικό. Και κυρίως όταν πρόκειται για σχετικά νέα παιδιά που ακόμα δεν έχουν ψηθεί στη ζωή και δεν έχουν μάθει να υπερασπίζονται τον εαυτό τους.

Μήπως όμως από την άλλη όλο αυτό βοηθά στην η σκληραγώγηση και στην πειθαρχία τους? Μήπως έτσι γίνονται οι μεγάλοι αθλητές? Μήπως με αυτόν τον τρόπο δαμάζει τα αγρίμια και τα κάνει να υπακούν στις εντολές του? Γιατί αθλητής που δεν υπακούει στις εντολές του προπονητή είναι ένα άχρηστο εργαλείο, όσο ταλέντο και να έχει.

Δεν ξέρω.

Το περίεργο όμως είναι ότι παρόλο που "επιτίθεται" σε κάποιον αθλητή και νομίζω ότι τον ξεφτιλίζει, μετά το πέρας της προπονήσεως αυτός ο ίδιος ο αθλητής δεν φαίνεται να νοιάζεται και πολύ γι αυτό που έγινε, ενώ αντιθέτως μετά είναι "τριαλαλά και τριαλαλό". Όλα ωραία και καλά. Και τα αστειάκια του θα κάνει με τους συναθλητές του και θα φύγει και με το χαμόγελο. Μη σου πω ότι το χαμόγελό του είναι και μεγαλύτερο από ότι ήταν όταν ήρθε!
Μα παιδάκι μου καλό, σου έβαλε τις φωνές πριν λίγο ο προπονητής. Σου μίλαγε λες και ήσουν σκουπίδι. Δεν το γράφεις κάπου? Δεν το κρατάς Μανιάτικο? Τι συμβαίνει ρε παιδιά? Όλοι εσείς οι νέοι είστε αναίσθητοι? Ή μήπως από το ένα αυτί μπαίνουν και απ το άλλο βγαίνουν? Ή μήπως το γεγονός ότι ασχολήθηκε ο προπονητής με σένα και σε ξεχώρισε από τους άλλους για τον οποιοδήποτε λόγο, αυτό σε ανεβάζει και σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστή?

Πραγματικά απορώ.





Καλέ και τιμημένε μου κύριε Προπονητά, αν ποτέ διαβάσετε τυχαία αυτή την εκμυστήρευση να ξέρετε ότι δεν είμαι εγώ αυτή που νομίζετε ότι το έγραψε, και μην μ αρχίσετε στα μπινελίκια σας παρακαλώ. Εντάξει? :-))





Και ενόσω έγραφα για τις φόρμες του συλλόγου, με πήρε τηλέφωνο η «λυκοφίλη» να πάμε για καφέ και να τα ξαναβρούμε!!! Ακουσον άκουσον! Μα καλά πού ζει το άτομο?

Μακριά από μένα, «πίσω μου σ έχω ...... παρελθόν»